Het trekt naar mijn rug, naar mijn benen. Ik voel mijn hartslag steeds, mijn buik trekt en duwt aan alle kanten, mijn hele lijf zet zich steeds weer schrap. Stil blijven zitten is vervelend, lijkt voor nog meer kramp te zorgen. In beweging vergeet ik de pijn maar zweet ik bij vlagen enorm, ook bij een simpel rondje om met de hond. Hoe lang duurt het dit keer? Wanneer komt het terug?
Mijn relatie met mijn cyclus lijkt soms wel de (l)eidraad in mijn leven. Vroeg begonnen, vroeg aan banden gelegd met een pil, dan de trombose, een keerpunt in mijn leven. Toen mijn uit de kast komen, wat maakte dat ik geen anticonceptie meer nodig had - hoera, want ik was als de dood geworden voor hormonen slikken. Eerst een enorme kinderwens, nu de opluchting dat kinderen niet spontaan ontstaan in dit lijf...
Ik ben er helemaal klaar mee. Ik had een paar jaar dat ik dacht "nou ja, als ik bloed dan wérkt dit lijf tenminste, het klopt, zoals mijn hartslag aangeeft dat ik leef".
Maar de pijn, en de vreselijke periodes ervoor, en de onregelmatigheid zodat ik nooit weet dat het eraan komt en al die onderzoeken en nooit eens duidelijkheid...
Voor de zoveelste keer ging ik naar de huisarts hiermee. Eens in de 30 keer ongesteld zijn zal ik erheen zijn geweest. Wat kunnen we doen? Een onderzoek naar PCO, endometriose. Een zwaardere pijnstiller. Ik heb meegekregen dat gynaecologen in mijn afgelopen 200+ cycli veel vooruitgang hebben geboekt.
"Het liefst zou ik alles eruit hebben," barstte ik in huilen uit toen ik net wilde vertrekken. Ik bleef toch nog even zitten. De huisarts nam me heel serieus en sprak alle stappen met me door die operatief kunnen gebeuren. Mijn conclusie: ik voel me daar nog veel te jong voor, hier is mijn lijf nog te gezond voor, ik wil hier niet in snijden.
En dat was ook wat waard: dat ik me eens "te gezond" voelde voor een ingreep. Niet gezond genoeg om niks te doen aan die vreselijke maandstonden, maar wel om mezelf al de overgang in te sturen met alle gevolgen van dien.
Ondanks mijn intense (gegronde) angst voor hormonen innemen, ga ik er toch weer voor, in de lichtste vorm denkbaar, hopelijk met een jaarlijkse check op stollingswaarde. In de hoop dat ik na al die jaren afzien nu mijn relatief gezonde lijf niet elke keer weer de afgrond in voel storten. Wie weet wat er van me overblijft!
Reacties
Een reactie posten