Nahaha!

Wij dertigers van deze generatie praten graag en veel over keuzestress en FOMO. En in dat opzicht denk ik soms, heel soms, dat er een glanzende keerzijde zit aan de medaille van mijn botte pech.  Meestal als ik leeftijdgenoten om me heen hoor klagen over vermoeidheid, geldstress of gebrek aan toekomstperspectief denk ik: denk eens na tegen wie je het hebt. Ik heb weinig kans op een echte carrière door blijvende schade die me lekker veel en onvoorspelbare episodes van vermoeidheid oplevert. Hou je mond toch, spuw je gal bij een ander. Maar zo werkt de wereld niet. Soms zullen mijn verhalen er bij een ander ook niet helemaal lekker in gaan. En ik wil ook dat vrienden zich bij mij vrij voelen om af en toe te ventileren; dat wil ik ook bij hun, daar ben je vrienden voor.  Ik wil verder komen in mijn leven. Ik kan alleen een leuk leven hebben als ik niet steeds tegen muren op loop. Dus moet ik de weg zien te vinden in mijn eigen gangenstelsel, me niet mee laten nemen in de sentimenten v