Nahaha!

Een bijwerking van overprikkeling die snel wordt overschat: als je overprikkeld bent, kunnen je hersenen je lijf niet goed aansturen.  Het is komende week de Dag van de overprikkeling en deze  post bracht me ertoe dit stukje te schrijven. Ik merk soms pas dat ik overprikkeld (en dus uitgeput) ben als ik letterlijk ergens tegenaan loop, mijn hoofd stoot, of vervelender nog: als ik vervelende blessures oploop zoals een gebroken enkel (en de zwakte die daarin overbleef daarna). Ik scheurde een spier in mijn schouder bij het keepen tijdens een wedstrijd waarin er al veel teveel gaande was aan stress, concentratie, lawaai, warmte... Omgekeerd ben ik blij dat ik mijn overprikkeling steeds meer leer herkennen. Ik leer ermee leven, er rekening mee houden. Dat leidt ertoe dat ik me fitter voel en fitter ben. Ik leer waar ik me goed bij voel. Korte stukjes hardlopen, bijvoorbeeld, en de trots die volgt als ik dat heb gedaan op een moment dat ik al heel moe was. Zwemmen, omdat dat ook lekker loom

Hoewel ik nooit meer kook (dat doet mijn vriendin) omdat ik tegen vijven al  hélemaal op ben, ik na het eten niet veel meer doe en rond acht uur afbouw naar bedtijd, heb ik mezelf steeds weer wijs gemaakt dat ik het best goed volhoud in deze "coronatijd". Elke paar weken verandering (hallo schakelen met mijn NAH-brein), en niet omdat ik dat zelf nou nodig vind om vooruit te gaan, maar omdat alle maatregelen om me heen dat eisen. Van de ene op de andere week thuis werken, het werk dat daardoor inhoudelijk ook verandert, ander soort contact met collega's en vrienden, en laten we wel wezen: minder écht contact. Vervolgens de versoepeling waar ik de helft van begrijp, niet omdat ik nou zo dom ben, maar omdat ik niet begrijp dat die ene kennis van me wel in het vliegtuig mag stappen naar Griekenland, maar ik niet met mijn ouders in één auto mag zitten. Of nou ja, misschien is dat allemaal heel logisch en ben ik wel dom. Structuur is ver te zoeken. Er wordt een enorm beroep

Vanmiddag liep ik met mijn hoofd tegen de muur. Letterlijk. Ik ben al een tijdje moe. Onderbezetting op werk, de impact van de intelligente lockdown en de spanning van wat hierna komen gaat, dingen die thuis spelen en mijn eerste hooikoortservaring ooit (ik dacht minstens dat ik holteontsteking had, zo moe en ziek was ik) zorgen ervoor dat ik sneller moe ben dan normaal. En een 'normaal energieniveau' bestaat al niet in het hersenletsel-woordenboek. Het nieuwe normaal, ik lach erom. Uitputting zorgt voor nog meer gevoeligheid voor (externe én interne) prikkels. Het geluid van de bovenburen de hele dag (televisiegeluiden tot in de tuin, dansjes op het plafond en naast mijn werkplek geschreeuw naar de eerste verdieping) zorgt voor minder concentratie. Het licht van de felle zon ontregelt me als ik buiten ben, in een wereld waar ik toch al vrij weinig snap van hoe we ons moeten gedragen. Ik hoor mijn hartslag harder als ik mijn noise cancelling headphones op heb, krimp soms opeens