Nahaha!

De meeste van 'mijn' NAH-symptomen zijn niet zo snel merkbaar voor anderen. Sowieso is er pas iets aan mij te merken als ik al moe ben. Net als ieder gezond persoon zijn mijn concentratie en daardoor ook mijn coördinatie minder goed - met dat verschil dat ik echt tegen deurposten aan ga lopen. Ook heb ik dan last van woordvindingsproblemen: ik kan de juiste woorden niet vinden, waardoor ik met rare andere woorden kom die er op lijken of met een zeer omslachtige omschrijving, en soms ben ik tijdens het beschrijven zelfs vergeten wat ik nou ook alweer duidelijk wilde maken.  Gisteravond zei mijn vriendin met Jambers-stem: 'Overdag is ze communicatieadviseur en geeft ze Nederlandse bijles, maar 's avonds... "Poetsding. Is -ie vol?" ' Ik kon dus niet eens op de woorden 'tandenborstel' en 'opgeladen' komen. Pfff.

Ik zit wat te breien - dat kan ik sinds kort - op de bank, onder een dekentje, met een kop thee erbij en muziek in mijn oren. Rustiek tafereel, zo lijkt het. Ware het niet dat het twee uur 's nachts is en ik op deze manier probeer mezelf niet wakkerder te maken dan ik al lag. Iets doen zorgt ervoor dat ik niet ga liggen malen; mijn geliefde grapt vaak tegen vrienden dat ik om drie uur de afwas doe, maar dat is soms ook gewoon echt waar. En het helpt, hoor. Na een afwas of een paar toeren breien ga ik weer naar bed en slaap ik makkelijker in. Dat is allemaal niks nieuws wat betreft de afgelopen twee jaar. Het is een standaard geworden na een overprikkelde dag. Nou ben ik steeds beter in overprikkeling voorkomen, dus slaap ik ook stukken beter. En soms heb ik pillen. Er bestaan geen medicijnen tegen hersenletsel, maar soms heb ik toch wel baat bij angstremmers of een slaappil. Sporadisch. Het is wat het is. Vandaag kwam de overprikkeling, anders dan de meeste keren de afgelopen