Nahaha!

‘Wees lief voor jezelf’ zeggen we elke ochtend als we afscheid nemen. Maar lief voor jezelf zijn, dat is dus echt héél moeilijk. Kijk, dat ik mezelf niet in mijn hoofd moet uitschelden voor dik, lui, gemakzuchtig, onvoorzichtig, onverantwoordelijk, dom, (vul zelf in) snap ik nou wel. En ergens is dat soort ‘lief voor jezelf zijn’ ook vaak nog best makkelijk, heb ik ervaren. Je moet jezelf gewoon niet zo snel veroordelen, je bent heus wel goed zoals je bent. Maar wanneer ‘lief voor jezelf zijn’ te maken heeft met mijn handelen, lijkt het wel alsof ik in een soort ethische filosofische moraaltheorie ben beland nu ik ziek ben, een uitkering krijg, reïntegreer. Ik wil ergens komen en heb daar werkelijk alles in de wereld voor over (oké, behalve dan mijn lief en wat andere geliefden om mij heen). Hoe is ‘lief voor mezelf zijn’ dan ook écht lief ?! Een voor breder publiek  in te denken voorbeeld is alcoholgebruik. Ik dronk vroeger behoorlijk wat. De ene keer bij het uitgaan, lekker i

Soms voel ik me intens verdrietig. Intens verdrietig dat ik ziek ben geworden. Intens verdrietig dat ik zo hard over mijn eigen grenzen heen ben gewalst. Verdrietig en teleurgesteld dat ik deze grenzen héb. Vaak ontmoedigd bij de gedachte dat ik die grenzen pas ken als ik er overheen ben gegaan, maar dat ver ervóór al stoppen weer niet genoeg voldoening in mijn leven biedt. Het is ook frustrerend dat dingen die in het verleden zijn gebeurd, geen schepen zijn die ik achter me kan verbranden. Financieel is het geen feestje, terwijl ik op alle fronten keihard werk en mezelf luxe ontzeg. Mensen om me heen trouwen, krijgen kinderen, kopen huizen, vieren vakantie. Ik ben blij als mijn spaargeld er niet dit jaar nog doorheen gaat, en ik wil er niet eens aan denken wat er gebeurt als mijn reïntegratiegrens ligt onder de 30 uur werk. Wat mijn toekomst dan zal zijn, mijn levensstandaard. Ik wil zo graag een hond om elke dag mee te wandelen. Ik ben soms zo intens verdrietig dat dit me overkome

Ik ben zo retetrots. Ik ben trots dat ik volgende week werkervaring op ga doen in een functie die mijn droombaan zou zijn. Ja, ik heb een re-integratiecoach die contact heeft gezocht met de organisatie. Maar ik heb geleerd dat ik voor mezelf mag opkomen. Dat de standaard weg terug naar werk niet mijn weg is. Dat ik mezelf altijd het allerbeste mag gunnen, omdat ik voor mezelf in dit leven het allerbelangrijkst ben. Iets meer dan een jaar geleden werd ik echt, fysiek, onomkeerbaar ziek van het werken met hersenletsel in het onderwijs. Ik kreeg paniekaanvallen als ik thuis was, kon niks meer voorbereiden en nakijken omdat ik na de lessen nog net thuis kon komen en dan in slaap viel, zo moe was ik. Mijn hart begon te bonken na 20 minuten lesgeven. Ik stopte met lesgeven. Na drie weken thuis ging ik "prikkels opbouwen om weer te wennen" (ideetje van de bedrijfsarts, die dacht dat NAH iets is dat overgaat...) maar was na 10 minuten achterin de klas al misselijk van het licht

Ik wilde dat het nooit gebeurd was. Februari 2010, 21 jaar Al een aantal weken ben ik grieperig. Althans: een paar dagen per week heb ik knallende koppijn en ben ik koortsig, algehele malaise. Als donderslag bij heldere hemel is het op andere dagen voorbij. Ik werk aan de opzet van mijn scriptie, maar krijg er met zo weinig regelmaat geen vaart in. Ik lig op de bank in de woonkamer van mijn ouders. Het vriendje van mijn zusje lacht me uit. Het voelt ook wel een beetje gek: zoveel pijn hebben van het licht, dat je met een laken over je hoofd ligt. Alsof je zo uit het mortuarium gerold bent. Het daglicht is te fel, ik ben steeds gesloopt. Ik denk aan migraine, maar dat is het niet. Dat ken ik al. Dit niet. Ik zit naast mijn moeder in de auto, op weg naar de huisarts. Niet voor de eerste keer. Ik blijf maar spugen, er staat een vierkant geel Duplo-opbergemmertje tussen mijn benen. Als ik al mijn eten uit heb gespuugd, blijf ik overgeven. Gal, mijn ingewanden komen er haast uit.