13 jaar na dato ben ik weer problemen in mijn gezondheid en functioneren aan het aanpakken.
Ik twijfelde even of ik "nog steeds" neer zou schrijven. Nee.
Het is een gek ding, chronisch ziek zijn: het is er altijd, maar ik ben me er niet altijd bewust van. Dat is maar goed ook.
Er zijn wel terugkerende elementen. Op dagelijkse basis de dingen die je aanleert in de loop van de tijd: mijn energieverdeling, pijnmanagement, de teleurstellingen, de meevallers, de hersenmoeheid, mijn hoofd dat nog steeds denkt dat ik alles wat ik kan ook allemaal kan.
Maar daarnaast zijn er ook andere verrassingen. Dat ik laatst opeens zo verdrietig werd toen ik dacht aan dat meisje van 21 dat haar zelfstandige leven pas net was begonnen en toen zo hulpafhankelijk werd, de ziekenhuisbezoeken en -verblijven sindsdien. Opeens zie ik: ik ben zo hard bezig geweest met herstellen, met urgente hindernissen nemen, dat ik nog niet de kans heb gehad om bezig te zijn om onder ogen te zien dat er een trauma is als het gaat om fysieke klachten. Ik werd met mijn neus op de feiten gedrukt toen ik laatst buikgriep had - een stevige, die bijna een maand duurde. Ik moest een keer naar de huisartsenpost vanwege acute klachten. Weer het ziekenhuis, dat voelde zo verkeerd. Er gingen gierende sirenes in mijn hoofd rond. Terwijl: het was alleen maar een check voor de zekerheid, bij een huisarts.
Ik heb teveel meegemaakt, en nu denkt mijn oerbrein steeds dat de alarmknop ingedrukt wordt als er iets kleins is. Ik weet dan rationeel wel dat iets heus goed komt (linksom rechtsom pompiedom) maar die sirenes zijn echt moeilijk te negeren.
Dus daar ben ik nu mee aan de slag.
In de tussentijd ontstaan er balzalen vol ruimte in mijn hoofd. Ik rijd weer auto. Ik speel weer cello, en piano. Ik doe fijne dingen, en ik lijk goed te snappen wat ik nu nodig heb. Dat kost ook allemaal veel energie, maar er komt weinig controle bij kijken, en dat scheelt weer energie. Er is genoeg wat ik in het nu kan doen. Er speelt UWV-technisch genoeg, maar ik lig er niet eens echt wakker van. Ik overleef het wel.
Reacties
Een reactie posten