Nahaha!

Ik luister niet zo vaak podcasts. Ik geloof dat ik niet zo goed ben in het luisteren naar iets dat niet echt hier is. Bij luisterboeken haak ik na tien minuten gewoon af, terwijl ik van verhalen houd: ik kan niet meer opletten. En het allerergste is dat ik de online vergaderingen van mijn werk ook moeilijk kan volgen op de momenten dat anderen een verhaal afsteken - dat is dus het grootste deel van de tijd. Alsof de vibraties van de lucht om me heen nodig zijn om informatie niet alleen mijn oren te laten bereiken, maar ook mijn hersenen. Ik moet dan heel actief meedoen: notuleren (veel te intensief voor mijn hoofd) of zelf ook bijdragen (leuk, maar dan voel ik me weer zo aanwezig). Is dat een hersenletselding? Ik weet het niet. Bellen kan ik wel, heel gezellig en "echt" vind ik dat zelfs, maar de wereld om me heen lijkt dat te vinden van videobellen. En dat bezorgt mij dan weer veel prikkels. Met een beetje moeheid erbij heb ik ook al meermaals mijn telefoon uit mijn handen l

Het was me de dag wel weer, zo'n persco-dagje. Na een paar jaar training in vallen en opstaan (ook wel Leven Met Hersenletsel genoemd) maken ze mij de pis niet meer zo snel lauw. Zo eens in de maand is er een uurtje dat iedereen schijnt te Moeten Zien: De Persconferentie. Als je dingen in de wereld al niet begreep, dan heb je er na dat Moment nog wel wat levensvragen bij gekregen. Ik ben geen ziener en mijn leven in coronatijd is zeker niet gemakkelijk, maar mijn oplossing voor het voorkomen van nóg meer vragen, de daarbij horende zoektocht, de paniek en angst en het cynisme (enz. enz. enz.) is: bekijk de persconferentie niet. Volg géén nieuws. Roep heel hard om je heen dat je bewust geen nieuws volgt omdat het je triggert - zo wordt het ook nauwelijks mondeling aan je medegedeeld wat voor vreselijke sentimenten er spelen. Vraag iemand in je omgeving om je een seintje te geven als zo'n conferentie eraan komt, en zoek achteraf de nieuwe regels op. Als die nieuwe regels er zi