Nahaha!

Vaak, héél vaak ben ik door mijn rechterenkel gegaan. Gekneusd, gescheurd, gebroken. Regelmatig had ik in het weekend migraine. Hoofdpijn had ik daarnaast nauwelijks, maar wel rugpijn, depressies, paniekaanvallen, een op hol geslagen schildklier, en één keer heb ik zelfs een week in het ziekenhuis gelegen omdat mijn ogen begonnen te draaien. Een raadsel voor iedereen om mij heen. Door artsen en fysiotherapeuten werd steeds gezegd “je hebt teveel hooi op je vork”. Maar ik stond ‘maar’ 3 à 4 dagen voor de klas, en van minder kon ik, single, nog geen spaargeld, een torenhoge studieschuld, niet rondkomen. En met minder dan 3 à 4 keer per week sporten werd mijn BMI nog dramatischer dan het al was. Geregeld kon ik me daar doodongelukkig door voelen. Klein detail: op mijn 23e was ik ziek “geweest”. Een half jaar stond mijn leven nagenoeg stil, een paar maanden revalidatie bij een academisch ziekenhuis wist ik zelf te regelen, en daarna gewoon door met de studie. In het begin wat onze

Hersenletsel betekent nooit wakker worden met een volle accu, emoties die je moeilijk in toom kunt houden, weinig concentratie, een haperend geheugen, de meest simpele woorden waar je zelfs als neerlandicus niet op komt, en nog wat beperkende zaken. Maar vooral overprikkeling ligt altijd op de loer, en die is killing. Die zorgt voor pijn en misselijkheid en blessures en ernstiger klachten als je niet naar de signalen van je lijf leert luisteren. Zeven jaar lang negeerde ik alle signalen. Inmiddels kan ik er niet meer omheen: ik moet in het tempo van mijn beschadigde hersenen leven. Ik moet vaker wel dan niet mijn best doen om niet gefrustreerd of verdrietig of paniekerig te raken. Want de wereld draait door en ik moet, op mijn eigen manier, nog steeds mee. Erg? Je verzint steeds weer iets ter compensatie van je beperkingen. Je plant je leven steeds meer. Maar helaas streep je daarmee ook steeds meer elementen in je leven weg als “onmogelijk, véél teveel”: uitgaan, jouw teamsport

Waar veel mensen die met een niet-zichtbare aandoening kampen, over klagen, is dat er zo weinig erkenning is. Dat mensen om hen heen niet snappen waar ze last van hebben en wat voor invloed dat op hun leven heeft. allereerst: daarover blijven klagen lijkt me wel de minst effectieve weg om te bewandelen. Mensen die er al niks van snapten, krijgen nu een gouden kans om je weg te zetten als klager, en mensen die er moeite voor deden om je te begrijpen, voelen zich hoogstwaarschijnlijk gekrenkt - niet de beste motivator. Maar natuurlijk kom ik dat ook tegen: onbegrip, en daarmee vaak gepaard gaand gebrek aan erkenning. dat kan erg pijnlijk zijn. Wat ik echter nóg moeilijker vind, is de ‘herkenning’ die sommige mensen aan em teruggeven. Dat je moe bent, dat je snel overprikkeld bent, dat je moeilijk kunt schakelen, dat je lontje korter wordt, dat je vroeger naar bed gaat, dat je pijn anders ervaart dan vroeger, dat je geheugen niet altijd even goed werkt, dat je je slecht kunt concentreren…

Into each life some rain must fall but too much is falling in mine.  - Ella Fitzgerald Gisteren kreeg ik even een flinke klap in mijn gezicht. Opeens werd me duidelijk dat ik teveel dingen op mijn bordje had gehad om met één dagje structuur de boel weer op de rit te krijgen. Driemaal (klein) de verjaardag van mijn vriendin, het plotselinge overlijden van een jonge bekende, De Bruiloft mét jurkenstress, een veel te lang slepende blaasontsteking en dan ook nog fikse bijwerkingen van de antibiotica, nog wat van die intensieve evenementen, een paar knopen die moesten worden doorgehakt…Ik had geen ‘energOe’ meer. Ooit vertypte ik me in WhatsApp en werd ‘energie’ ‘energoe’. Sindsdien staat ‘energOe’ thuis voor het soort moeheid dat hoort bij de lege accu, mijn ‘hersenmoeheid’. Gisteren stopte de motor er even mee. Dat is in principe niet erg, ik ben daar inmiddels aan gewend en kan me er over het algemeen goed bij neerleggen (vind ik zelf – anderen om mij heen lijkt soms een andere me

Er is meer in het leven dan alleen je snelheid verhogen  - Mahatma Gandhi Om me heen is iedereen druk bezig met ambities. Extra studies, een nieuwe baan, promoties… Het zijn niet per se allemaal carrièretijgers, mijn vrienden en naasten, maar wel groeiers en bloeiers. We willen omhoog, naar de zon, we willen grotere bladeren, gekleurde bloesems, voedende vruchten voor anderen zijn. Afgelopen jaar moest ik terug naar mijn wortels. Niet zozeer mijn roots, hoor, maar eerder naar iets wat ik vergelijk met echte boomwortels: hoe diep steken die? Hoe gevoed is de aarde waaruit ik kan putten? Ben ik misschien doorgeschoten met groeien? Bij wind voelde ik dat ik zomaar om kon waaien. Ik moet contact houden met mijn wortels om te voelen hoe ik geaard ben. En hoe geaard ik ben, want dat ben ik. Ik leef grondig. Dat past bij mij, ook bij mijn eerdere, gezonde, versie. Er moest een hoop gesnoeid dit jaar, om voorlopig gezond te blijven. Sommige snoeisessies deden pijn. Veel pijn vooral waar