Nahaha!

Ha lieve fam, Vandaag ging ik na een paar uur weg bij de kerstlunch. Dat vind ik jammer, omdat ik graag dingen helemaal meemaak. Maar ik heb dit jaar geleerd dat er meer gevolgen zijn van mijn hersenletsel dan ik ooit dacht. Dat die gevolgen levenslang zijn en dat ik er beter nu dan later mee kan leren leven. Het was geen gemakkelijk jaar. Weer naar de revalidatie, een zekere baan opzeggen, je beperkingen (Het Monster) in de ogen aankijken. Ik vind eindelijk rust. Alleen... sommige dingen "horen" bij het leven: borrels met familie, bruiloften, feesten... Ik geniet van feestelijkheden, maar ik moet er ook veel voor inleveren. Mijn filter is kapot waardoor geluid en licht en andere prikkels hard binnenkomen. De gevolgen lijken op een flinke kater, elke keer weer. Ik kan me moeilijk concentreren op gesprekken. Ik slaap slecht na alle inspanningen die feestelijkheden kosten. Dat is de reden dat ik eerder ben vertrokken. Ik kies ervoor om te komen: ik wil graag dingen blijve

... en dan bestaat er nog zoiets als zwaartekracht. Pissig kan ik worden van motivational quotes. Ik dacht dat ik anticipeerde, ik had de route uitgestippeld en 100 wegblokkades ingecalculeerd, en toch vloog ik deze week gigantisch uit de bocht. Twee weken geleden was het Sinterklaas, en in mijn vorige stukje lees je wat dat deed met mijn energielevel. Drukte, chaos, non-structuur... vorige week had een week van orde moeten zijn. Vorige week zondag keepte ik een wedstrijdje zaalhockey. Ik keep al 20 jaar regelmatig, dus tot zover niks raars. Alleen die zondag viel ik verkeerd, en daardoor had ik vorige week veel pijn, veel stress (wat is er aan de hand? Alles knakt! Ik kan mijn arm niet optillen!) en in mijn hoofd was het wederom chaos. Elke dag met zo'n 40% energie wakker geworden, ver in de min weer naar bed 's avonds... Afgelopen weekend raakte ik volledig van streek. Ik doe zo mijn best om alles te plannen! Om te voorkomen dat ik meer dan nodig energie verlies.

Deze Sinterklaasweek heb ik zeer bewust gepland. Grote kruizen in de agenda buiten de energievretende heerlijke avondjes (waar ik óók van geniet), veel dutjes én beweging tussendoor, huishouden beperken tot kleine klusjes… Gisteravond was het heel gezellig, met een paar vrienden pakjes en gedichtjes. Vanochtend stapte ik met twee goede benen uit bed. Om 12 uur afgesproken voor een wandeling met een vriendin, dus ik had de tijd om op te starten. Thuis nog “even” onder het bed stofzuigen en wat fruit pureren (twee keer herrie), toen lekker op de fiets naar de andere kant van de stad. Fijne wandeling in lekker fris weer. Rustige lunch met maar twee, begripvolle, gesprekspartners. En toch: om half twee begint mijn hoofd te gloeien. Er staan tranen in mijn ogen. Als ik naar huis fiets, tintelen mijn lippen, maar ik ‘moet’ nog even naar de supermarkt. Ik kies mijn eigen, want bekende, supermarkt, heb een lijstje van 4 dingen mee maar vergeet na elk ding weer wat erop stond. Ik mijd

Lesgeven met Lotte a.k.a. waarom hersenletsel in het onderwijs (voor mij) een no-go is Als je in het onderwijs zit, weet je het zelf: elke dag is anders. Dat is leuk, maar mijn hersenen werken alleen optimaal bij extreem veel structuur. Of beter gezegd: ze moeten zich 10 slagen in de rondte werken als er iets anders loopt dan verwacht. Een dag “eerder klaar met lesgeven” was fijn, maar eerder naar huis betekende weer bedenken wat ik dan ging doen, wat betekende dat ik op een moment dat ik al bekaf was, nog moest bedenken wat nu dan de nieuwe volgorde van bezigheden zou zijn en of ik me dan niet zou vergissen in wat er nog moest gebeuren, zag ik niet toch iets over het hoofd...? Dat werkte niet, waardoor ik juist op de dagen dat ik meer tijd voor mezelf had, thuis instortte, moe en gefrustreerd over het feit dat ik op zo'n dag juist mínder gedaan kreeg én dat het me niet lukte om te ontspannen als daar nu opeens tijd voor was... Als je niet in het onderwijs werkt en je pu

Soms heb ik het gevoel dat ik ben begonnen aan een wandeling, maar dat ik niet meer weet waarheen, dat ik niet meer weet hoe lang die wandeling zou moeten of mogen duren, en dat ik al helemaal niet meer weet hoe ik de weg terug ga vinden. Zo’n wandeling start ik al met heel simpele gesprekken. Man, op sommige dagen wandel ik een complete vierdaagse bij elkaar. Als iemand een vraag aan mij stelt, wil ik graag de hele wereld antwoorden. En dat doe ik dan ook. Een verhaal ontspint zich, ik raak de hoofdweg kwijt en verwonder me over alles wat de zijpaadjes te bieden hebben. En als ik om kijk kan ik hooguit met een totaal andere omweg de weg weer terug vinden. Wat was je vraag ook alweer?