Nahaha!

Antidepressiva. Nu ik dat woord wat vaker uitspreek dan voorheen, besef ik dat het helemaal niet klopt. De meeste mensen slikken het spul niet vanwege een depressie, maar vanwege angst en paniek.  Angst, paniek, depressie: het is me allemaal niet vreemd. Ik heb leren leven met het feit dat ik daar (mede door hersenletsel) gevoeliger voor ben en ik signaleer het snel en weet hoe ik ermee om kan gaan. Maar toen kwam 2020. Elke maand andere vrijheden, elk seizoen andere sentimenten daarover, luide bovenburen die vaker thuis zijn, weinig uitwijkmogelijkheden buitenshuis, minimaal sociaal contact, werken van achter een scherm. Een nieuwe baan, mijn moeder die plotseling geopereerd moest worden, mijn vriendin die haar baan verloor, de constante verandering van collega's in mijn team. Vrienden die ouders werden. Vrienden die miskramen kregen. En ik vergeet als ik dit straks af heb vast nóg wat veranderingen. Er gebeurde "gewoon" veel, en er ging ook veel niét door. Mijn he

Omdat er ook gewoon voordelen waren in het kader van mijn hersenletsel: - afspreken met vrienden is rustiger doordat we wandelen of bij iemand thuis zijn, in plaats van op een terras in de stad. - de oude binnenstad is doordeweeks zo rustig dat het zowaar fijn is om daar doorheen te wandelen. - mijn medicijnen kunnen in een kluisje worden gelegd om op te halen, in plaats van heel lang wachten bij de apotheek met piepjes, gesprekken die ik meekrijg, en soms iets teveel ongevraagd advies van een apotheker. - wachten bij de dokter, tandarts en andere hulpverlening duurt korter doordat er van je wordt gevraagd kort van tevoren te komen. Buiten wachten is opeens niet meer zo raar. - er is niet zoveel om af te zeggen. Persoonlijk vind ik dat super jammer, maar het geeft ook wel rust dat ik in de tuin bezig ben of een boek lees en nooit denkt: oh, had ik maar de energie om naar een feest te gaan. Dat feest is er toch niet! - er is veel begrip voor als ik (werk)dingen vanuit huis w

Soms kun je nog zo je best doen, maar lopen dingen niet zoals je wilde, verwachte, hoopte, droomde, dacht.  In het najaar van 2017 klapte ik, na zeven jaar geletseld doorwerken, in elkaar. Het was op. Ik had mezelf bewezen dat ik hard kon werken. Zó hard dat niemand aan me zou merken dat ik hersenletsel heb.  De twee jaren die volgden, bestonden uit heel veel thuis zijn. Oordoppen in, weinig tv, te weinig concentratie voor lezen. Middagdutjes, mezelf leren haken (je moet toch iets) terwijl mijn vriendin het WK keek. Twee keer per week naar het ziekenhuis voor revalidatie. Therapie. Loopbaanoriëntatie. Beginnen met twee uurtjes werken in een week.  Sociaal gezien leefde ik niet zo heel hard in die twee jaar. Ik miste mijn sociale leven, maar het was voor de lange termijn even beter om vrienden gereguleerd te zien, één voor één. Ik heb bruiloften van heel goede vrienden afgezegd omdat ik dat "niet aankon". Vreselijk. Na bijna twee jaar social distancing om mezelf weer een beetj