Nahaha!

Langzamerhand ontvouwt zich een nieuw normaal. Paniek is niet meer iets van elke dag, ik mag weer zelf beslissingen nemen. Ik ben gedeeltelijk arbeidsongeschikt verklaard, wat lastig is om te verwerken. Ik zit er nog middenin, de ene dag is het een opluchting, een andere dag is het ontwerkelijk en weer een andere dag ben ik boos of verdrietig. Het is niet niks, maar het is nodig om met minder druk een baan te kunnen gaan zoeken, te kunnen leven. Sneller dan ik dacht pak ik mijn leven van 'vóór de crash' weer op. Of misschien is 'eerder' een beter woord. Het gaat nog altijd langzamer dan ik zou willen, en ik kom misschien niet verder dan hoe het er nu voor staat. De tijd zal het leren. Ik was grofweg een jaar erg naar binnen gericht. Ik vond het moeilijk om met de mensen die me na stonden, laat staan de vrienden iets daarbuiten, in contact te zijn. Het voelde vaak als het ware alsof ik ze onder ogen moest komen. Afspreken kostte bergen energie, ik haalde er weinig ui

Ik voel me vrijer. De ketenen van de ziektewet met al haar verplichtingen maar wat mij betreft vooral ook restricties zijn verleden tijd. Nu is het aan mij om te bedenken hoe ik mijn leven ga invullen met de uitkering die ik toegekend heb gekregen. Aan mij, ik schrijf het écht, het is aan mij. Sinds ik me ziek gemeld had twee jaar geleden, werd er steeds door anderen over mijn (financiële) zekerheden beslist. Ook al had ik werkplekken, ik werd minimaal één keer per maand getest of ik wel hard genoeg mijn best deed. Ik heb twee jaar lang alles voor me uit moeten schuiven omdat niks zeker was. Wonen, werken, vakantie vieren, een hond nemen: ik zat door alle onzekerheid in een verlam(men)de toestand. Ik weet niet wat er nu gaat gebeuren. Ik heb een half jaar om na te denken en aan de slag te gaan met een werkzaam leven, daarna wordt zo'n uitkering weer gekort. Maar ik vind wel wat: ik heb in een jaar ontzettend veel geleerd en ik zie mezelf binnenkort wel betaald worden als commun