Nahaha!

Goed, ik zat in de auto naast mijn zusje na een fijne duinwandeling. Wandelen, dat is mijn levensredding in deze tijden. Ik wandel als ik te weinig energie heb én als ik hyper ben. Ik wandel als ik vrolijk ben (kijk hoe mooi, de lucht, het water en de bomen) en als het even niet zo best gaat - want bewegen, dat zorgt voor een herstart van lichaam én geest. Elke dag weer. Ik probeerde aan mijn zusje uit te leggen dat deze tijd me moe maakt, vermoeider dan normaal nog. Maar ik kon het niet uitleggen. Als iedereen om je heen ook constant in de "omschakelmodus" zit, lijkt het wel alsof niemand zich dáár nog bewust van is, er niet bij stil wil staan hoe ondoenlijk dat is op termijn. En dus kon ik het niet uitleggen. Hoe elke paar weken nieuwe informatie opnemen en doorvoeren wat wel en niet mag moeilijk is voor mijn hoofd. Dat ik zelf moet beslissen of het echt nodig is om op kantoor te werken, en dat het in mijn hoofd niet lukt om thuis te ontspannen als ik daar ook werk. Hoe