Nahaha!

Ik ben behoorlijk verknocht aan mijn zelfstandigheid en controle... En daarom is hulp vragen fucking moeilijk. Maar ik doe het toch, mijn aanvraag bij een NAH-instelling: In maart 2010 heb ik een bijna fatale trombose in mijn hoofd gehad, met neurologische gevolgen als een tekort aan concentratie en geheugen. Na een intensieve behandeling en revalidatie heb ik toch nog mijn universitaire bachelor en lesbevoegdheid kunnen halen en ben ik gaan werken. Ik heb vijf jaar geworsteld om vijf, tot uiteindelijk drie dagen per week te kunnen lesgeven en ondertussen bleef ik niet klachtenvrij: elk halfjaar was er wel weer iets anders medisch of psychisch (depressies, migraine, schildklierproblemen, blessures) en ik begon mezelf nogal moe te worden. In de zomer van 2017 ben ik op advies van de neuroloog terug gegaan naar de revalidatiearts, die me na onderzoek meldde dat sommige dingen waarschijnlijk wel degelijk chronisch zijn: ik heb NAH. Concentreren en dingen onthouden gaan aantoonbaar m

Vanuit het raam op mijn tijdelijke werkplek kijk ik uit op een zonnewijzer. Ik heb nog niet helemaal uitgevogeld hoe deze oude klok werkt, maar mij is ook meermaals gezegd niet te letten op de tijd. Neem de tijd, heb geduld, was vaker dan ooit eerder het devies. De zonnewijzer weerkaatst de laatste werkdagen vaker wel dan geen zonnestralen. Als ik mijn ogen dicht doe, voel ik het licht op mijn gezicht vallen. Ik ben jaloers op de vogels die zich op het kozijn van de wijzerplaat nestelen en direct kunnen genieten van de zon. Met meer licht komt er meer energie. En met die energie wil ik iets (veel!) doen. Was het in de winter nog makkelijk om vroeg in bed te kruipen, nu voel ik dat ik naar buiten wil, mijn leven en mijn huis opruimen. Sneller leven dan in de winter. Dat is een uitdaging: meer licht is meer energie, maar ik zal ook weer vaker struikelen over het feit dat ik mijn energiebesteding bewust moet uitsmeren. Maar dat is niet waar ik over wilde schrijven. De zomer nadert.