Nahaha!

Na een week werd het weer tijd om boodschappen te doen. Ik had het expres uitgesteld tot een dag waarop ik geen conference calls had gehad, want die slopen me. We gingen samen, omdat het best veel was en we ons allebei liever niet teveel onder de mensen begeven. Gedeelde smart is halve smart, zeg maar.  We liepen de supermarkt in, waar op de deur stond vermeld dat we een karretje moesten pakken. Ik had gelijk al stress dat we daar geen muntje voor mee hadden, maar mijn vriendin was redder in nood. Met het karretje dus de winkel in, en eenmaal binnen schoot mij iets te binnen dat ik ergens deze week had gehoord dat je per persóón een karretje moest pakken. Maar we waren al binnen en mijn vriendin had de boodschappenlijst en mijn hoofd kreeg het even niet voor elkaar om te bedenken hoe we dit anders moesten doen dan samen met een karretje. Dus we liepen door. Waar ik in tijden zonder crisis als Max Verstappen de winkel door kan sjezen en mijn vriendin perplex doe staan dat ik binnen

Na mijn opname (inclusief isolatie met alle bezoek en verpleging in pakken zoals je die nu op het nieuws voorbij ziet komen) 10 jaar geleden, was ik er een jaar lang op bedacht dat als ik een tik zou krijgen op mijn hoofd, dat fataal zou kunnen zijn. Dat het door medicijnen verdunde bloed voor een hersenbloeding kon zorgen. En dus wist ik een jaar lang nog precies waar en wanneer ik mijn hoofd had gestoten, en deed ik niks wat de kans op vallen vergrootte. Ik durfde niet te schaatsen, vond fietsen eng, alles was een risico. Ik ben blij dat ik daar overheen gegroeid ben, anders had ik nooit meer zoveel plezier kunnen hebben in keepen, hockeyen, fietsen, rennen, bewegen. En was ik nog altijd bang geweest voor keukenkastjes. Sinds een week heb ik weer wat meer last van angst. De angst zit in je keel, dat weten we allemaal, en dat gebeurt dan ook letterlijk. Het helpt niet dat dat enge virus alles van doen heeft ademhalingsproblemen. De symptomen van een lichte paniekaanval zijn al verge

'Ik volg het nieuws even niet. Laten jullie horen als ik iets anders moet doen dan normaal?' Zo (ongeveer) sloot ik mijn vorige stukje af, niet wetende dat een week later het nieuws omzeilen domweg onmogelijk was en dat, nou ja, véél anders "moet" dan normaal. Zoals veel memes grappen, deed ik al veel aan social distancing - al was ik juist net weer een beetje sociaal aan het opschroeven - en ik ging al niet vaker dan strikt noodzakelijk de stad in of naar de supermarkt. Maar als ik wil dat ik functioneer, moet de focus liggen op: wat is goed voor mij? Ik heb tijd voor mezelf nodig (terwijl we nu constant samen thuis zijn), ik heb structuur nodig (elke dag loopt weer anders), ik kan niet teveel prikkels aan (je krijgt van alle kanten nieuws naar je toe geslingerd, of grapjes, of zenteksten die je erop wijzen dat Alles Nu Anders Is). Mijn werk is naar thuis verhuisd en dat werkt gewoon, letterlijk, niet. Ik heb een arbeidsbeperking die precies dit soort situaties

Het nieuws volgde ik al lang niet meer. Er was een tijd - die gelukkig voorbij is - dat ik bij elk stukje over een stijgend aantal daklozen dacht dat ik daar morgen ook bij zou horen. Niet zo handig dat ik in die periode bij een organisatie werkte die werkte aan een plastic pollution solution: ik beheerde de social media en ik heb het einde van de wereld door in plastic stikkende beesten al 10x meegemaakt in mijn hoofd. Midden in de nacht. Zo'n angstperiode hoort er geloof ik een beetje bij als je een stressvolle periode doormaakt. Je wordt hyper, angstig of depressief. Of misschien nog iets anders, maar ik heb alle drie de hokjes wel eens afgetikt. Die van angst vond ik het ergst: het lijkt zo echt. En alles om je heen speelt erop in. Vooral dat nieuws, nieuws dat niet te vermijden is. Zelfs als je geen tv meer kijkt, de radio uitzet, je social media even on hold houdt, geen NOS meer checkt... Er sijpelt altijd wel iets door op straat, in gesprekken met vrienden. Je kunt h