Omdat er ook gewoon voordelen waren in het kader van mijn hersenletsel:
- afspreken met vrienden is rustiger doordat we wandelen of bij iemand thuis zijn, in plaats van op een terras in de stad.
- de oude binnenstad is doordeweeks zo rustig dat het zowaar fijn is om daar doorheen te wandelen.
- mijn medicijnen kunnen in een kluisje worden gelegd om op te halen, in plaats van heel lang wachten bij de apotheek met piepjes, gesprekken die ik meekrijg, en soms iets teveel ongevraagd advies van een apotheker.
- wachten bij de dokter, tandarts en andere hulpverlening duurt korter doordat er van je wordt gevraagd kort van tevoren te komen. Buiten wachten is opeens niet meer zo raar.
- er is niet zoveel om af te zeggen. Persoonlijk vind ik dat super jammer, maar het geeft ook wel rust dat ik in de tuin bezig ben of een boek lees en nooit denkt: oh, had ik maar de energie om naar een feest te gaan. Dat feest is er toch niet!
- er is veel begrip voor als ik (werk)dingen vanuit huis wil doen of een afspraak afzeg, omdat iedereen daar beter in is geworden lijkt het.
- ik ben veel vaker buiten. We wandelen minimaal twee keer per dag een halfuur, ik heb de tuin groener gemaakt en die moet onderhouden worden, ik pak liever de (ov- of race)fiets dan de trein of bus.
- doordat ik tegen minder audiovisuele prikkels aan loop (reclameborden, gekke lichten etc.) denk ik iets meer energie te hebben op dagelijkse basis voor fijne hobby's waarbij ik concentratie nodig heb, zoals naaien en tekenen. Zodra er een persconferentie is geweest en ik die informatie moet verwerken, is dat echter een ander verhaal.
- mijn vriendin is, bij afwezigheid van de teamsporten die we altijd deden (zij basketbal, ik hockey), begonnen met een hardloopcursus in een groepje. Nu dat met de lockdown niet doorgaat maar ze wél opdrachten krijgt, zijn we 3x per week aan het hardlopen. En dat is telkens weer een reset van mijn lijf en hoofd.
Reacties
Een reactie posten