Doorgaan naar hoofdcontent

Basisontspanning

Antidepressiva. Nu ik dat woord wat vaker uitspreek dan voorheen, besef ik dat het helemaal niet klopt. De meeste mensen slikken het spul niet vanwege een depressie, maar vanwege angst en paniek. 


Angst, paniek, depressie: het is me allemaal niet vreemd. Ik heb leren leven met het feit dat ik daar (mede door hersenletsel) gevoeliger voor ben en ik signaleer het snel en weet hoe ik ermee om kan gaan.

Maar toen kwam 2020. Elke maand andere vrijheden, elk seizoen andere sentimenten daarover, luide bovenburen die vaker thuis zijn, weinig uitwijkmogelijkheden buitenshuis, minimaal sociaal contact, werken van achter een scherm. Een nieuwe baan, mijn moeder die plotseling geopereerd moest worden, mijn vriendin die haar baan verloor, de constante verandering van collega's in mijn team. Vrienden die ouders werden. Vrienden die miskramen kregen. En ik vergeet als ik dit straks af heb vast nóg wat veranderingen.

Er gebeurde "gewoon" veel, en er ging ook veel niét door. Mijn hersenen hebben bovengemiddeld veel verwachtingsmanagement nodig om te kunnen functioneren, anders is de batterij snel leeg. Het was een jaar met nul mogelijkheden tot anticiperen. En in december was de koek op, van werkelijk van álles raakte ik over de kook, ik stond 24/7 op hoogspanning en sliep dus ook slecht.
Lege batterij, geen oplader in het vooruitzicht. Wat dan?

Ik denk in problemen, maar vooral denk ik in het oplossen van problemen. Ik heb het hele jaar voor elke drempel weer een oplossing gevonden. Ik hoopte het "zelf te kunnen doen". Als je een zwakke rug hebt, is het verstandig om hulp in de huishouding te regelen. Ik had al angstremmers, maar ik heb een basisontspanning nodig. Ik vind het verdrietig dat het zo'n rare tijd is dat ik zeker weet dat die basisontspanning er voorlopig niet meer van gaat komen.

Dus worden het pillen. Ergens is het ook een opluchting dat ik het tóch weer aanpak. Ik hoop dat dit een goede hulp in de huishouding gaat zijn :-).

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Dag van de Overprikkeling

Een groot geluk bij een behoorlijk on-geluk is voor mij, dat mijn hersenletsel mijn intelligentie, motoriek en karakter niet direct heeft aangetast. Ik ben niet verlamd geraakt, bijvoorbeeld.  In feite heb ik voor de buitenwereld alleen onzichtbare klachten. En ik ben er ook nog eens zó goed in geworden om die te maskeren, dat er bijvoorbeeld weinig te merken is van mijn geheugenproblemen. Ik schrijf alles op: lijstjes op de koelkast, lijstjes op Google Keep, lijstjes overal. Lotte lijstje. En sinds de ergotherapeut bij mijn tweede revalidatie zei dat ik nooit meer een timemanagementboek mag lezen omdat ik mezelf helemaal te pletter plan, probeer ik dan ook maar te accepteren dat ik veel vergeet. Denk maar niet dat ik je verjaardag onthoud, je hebt geluk dat ik toevallig op de kalender keek als je een kaartje krijgt... sneu, maar waar.  Vandaag schijnt het de dag van de overprikkeling te zijn. En dat is iets wat nu actueler dan ooit lijkt. Nu de wereld om ons heen "versoepelt"
Een reactie posten
Meer lezen

Eerste Hulp Bij Overprikkeling

Als mijn kaken klemmen, als het deksel van de vuilnisbak pijn doet in mijn hoofd, als ik angstig ben bij het aflopen van de trap, als het geluid van mijn bovenbuurmeisje me aan het huilen krijg, als het week in mijn buik wordt, als ik alles uit mijn handen laat vallen, als ik niet meer weet hoe ik zinnen moet formuleren, als het piept en suist in mijn oren, als ik me onder de douche sta in te zepen en ik bedenk me dat conditioner bedoeld is voor mijn haar… Tijd voor EHBO. En omdat dat bij mij nooit het moment is om te bedenken wat er allemaal nog wél mogelijk is, leek het me zinvol om dat eens op te schrijven. Koptelefoon op – sluit de wereld buiten, of dat nou het buurmeisje is of het verkeer om je heen. Dat is niet eng: zonder koptelefoon komen alle prikkels even hard binnen, is filteren onmogelijk en heb je al helemaal geen energie meer om op te letten wat er om je heen gebeurt. Over opletten gesproken: probeer een situatie te creëren waarin je minimaal hoeft te concentreren. Da
Een reactie posten
Meer lezen

Verrassing

13 jaar na dato ben ik weer problemen in mijn gezondheid en functioneren aan het aanpakken. Ik twijfelde even of ik "nog steeds" neer zou schrijven. Nee. Het is een gek ding, chronisch ziek zijn: het is er altijd, maar ik ben me er niet altijd bewust van. Dat is maar goed ook.  Er zijn wel terugkerende elementen. Op dagelijkse basis de dingen die je aanleert in de loop van de tijd: mijn energieverdeling, pijnmanagement, de teleurstellingen, de meevallers, de hersenmoeheid, mijn hoofd dat nog steeds denkt dat ik alles wat ik kan ook allemaal kan. Maar daarnaast zijn er ook andere verrassingen. Dat ik laatst opeens zo verdrietig werd toen ik dacht aan dat meisje van 21 dat haar zelfstandige leven pas net was begonnen en toen zo hulpafhankelijk werd, de ziekenhuisbezoeken en -verblijven sindsdien. Opeens zie ik: ik ben zo hard bezig geweest met herstellen, met urgente hindernissen nemen, dat ik nog niet de kans heb gehad om bezig te zijn om onder ogen te zien dat er een trauma
Een reactie posten
Meer lezen