Doorgaan naar hoofdcontent

Omschakelmodus

Goed, ik zat in de auto naast mijn zusje na een fijne duinwandeling. Wandelen, dat is mijn levensredding in deze tijden. Ik wandel als ik te weinig energie heb én als ik hyper ben. Ik wandel als ik vrolijk ben (kijk hoe mooi, de lucht, het water en de bomen) en als het even niet zo best gaat - want bewegen, dat zorgt voor een herstart van lichaam én geest. Elke dag weer.

Ik probeerde aan mijn zusje uit te leggen dat deze tijd me moe maakt, vermoeider dan normaal nog. Maar ik kon het niet uitleggen. Als iedereen om je heen ook constant in de "omschakelmodus" zit, lijkt het wel alsof niemand zich dáár nog bewust van is, er niet bij stil wil staan hoe ondoenlijk dat is op termijn. En dus kon ik het niet uitleggen.

Hoe elke paar weken nieuwe informatie opnemen en doorvoeren wat wel en niet mag moeilijk is voor mijn hoofd. Dat ik zelf moet beslissen of het echt nodig is om op kantoor te werken, en dat het in mijn hoofd niet lukt om thuis te ontspannen als ik daar ook werk. Hoe ik niet zo goed meer doorheb wat nu precies de prikkels zijn die me overbelasten, en ik dus ook niet meer snap wanneer ik rust moet nemen. Dat ik soms weken achter elkaar midden in de nacht uren wakker lig. Hoe ik dan zelf moet gaan dokteren met medicijnen omdat zelfs een psychiater me daar geen schemaatje voor kan geven. Dat dat me weer extra stress geeft. Hoe ik zo moe word van elke keer weer structuur bedenken en dat er dan toch weer iets niet kan, dat ik dan liever de wereld maar buitensluit en vervolgens mijn vrienden vreselijk mis.

Het zal mijn hoofd wel zijn. Iemand beschreef hersenletsel ooit in vergelijking met een wegomleiding: dat je van A naar B moet, maar veel moeite moet doen om te bedenken hóe dan. En momenteel weet ik niet eens wat B dan is!

In één zin kan ik het niet uitleggen. Vaak ben ik gelukkig, vaak ben ik wanhopig.

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Dag van de Overprikkeling

Een groot geluk bij een behoorlijk on-geluk is voor mij, dat mijn hersenletsel mijn intelligentie, motoriek en karakter niet direct heeft aangetast. Ik ben niet verlamd geraakt, bijvoorbeeld.  In feite heb ik voor de buitenwereld alleen onzichtbare klachten. En ik ben er ook nog eens zó goed in geworden om die te maskeren, dat er bijvoorbeeld weinig te merken is van mijn geheugenproblemen. Ik schrijf alles op: lijstjes op de koelkast, lijstjes op Google Keep, lijstjes overal. Lotte lijstje. En sinds de ergotherapeut bij mijn tweede revalidatie zei dat ik nooit meer een timemanagementboek mag lezen omdat ik mezelf helemaal te pletter plan, probeer ik dan ook maar te accepteren dat ik veel vergeet. Denk maar niet dat ik je verjaardag onthoud, je hebt geluk dat ik toevallig op de kalender keek als je een kaartje krijgt... sneu, maar waar.  Vandaag schijnt het de dag van de overprikkeling te zijn. En dat is iets wat nu actueler dan ooit lijkt. Nu de wereld om ons heen "versoepelt"
Een reactie posten
Meer lezen

Verrassing

13 jaar na dato ben ik weer problemen in mijn gezondheid en functioneren aan het aanpakken. Ik twijfelde even of ik "nog steeds" neer zou schrijven. Nee. Het is een gek ding, chronisch ziek zijn: het is er altijd, maar ik ben me er niet altijd bewust van. Dat is maar goed ook.  Er zijn wel terugkerende elementen. Op dagelijkse basis de dingen die je aanleert in de loop van de tijd: mijn energieverdeling, pijnmanagement, de teleurstellingen, de meevallers, de hersenmoeheid, mijn hoofd dat nog steeds denkt dat ik alles wat ik kan ook allemaal kan. Maar daarnaast zijn er ook andere verrassingen. Dat ik laatst opeens zo verdrietig werd toen ik dacht aan dat meisje van 21 dat haar zelfstandige leven pas net was begonnen en toen zo hulpafhankelijk werd, de ziekenhuisbezoeken en -verblijven sindsdien. Opeens zie ik: ik ben zo hard bezig geweest met herstellen, met urgente hindernissen nemen, dat ik nog niet de kans heb gehad om bezig te zijn om onder ogen te zien dat er een trauma
Een reactie posten
Meer lezen

Eerste Hulp Bij Overprikkeling

Als mijn kaken klemmen, als het deksel van de vuilnisbak pijn doet in mijn hoofd, als ik angstig ben bij het aflopen van de trap, als het geluid van mijn bovenbuurmeisje me aan het huilen krijg, als het week in mijn buik wordt, als ik alles uit mijn handen laat vallen, als ik niet meer weet hoe ik zinnen moet formuleren, als het piept en suist in mijn oren, als ik me onder de douche sta in te zepen en ik bedenk me dat conditioner bedoeld is voor mijn haar… Tijd voor EHBO. En omdat dat bij mij nooit het moment is om te bedenken wat er allemaal nog wél mogelijk is, leek het me zinvol om dat eens op te schrijven. Koptelefoon op – sluit de wereld buiten, of dat nou het buurmeisje is of het verkeer om je heen. Dat is niet eng: zonder koptelefoon komen alle prikkels even hard binnen, is filteren onmogelijk en heb je al helemaal geen energie meer om op te letten wat er om je heen gebeurt. Over opletten gesproken: probeer een situatie te creëren waarin je minimaal hoeft te concentreren. Da
Een reactie posten
Meer lezen