Doorgaan naar hoofdcontent

Overprikkeling en motoriek

Een bijwerking van overprikkeling die snel wordt overschat: als je overprikkeld bent, kunnen je hersenen je lijf niet goed aansturen. 


Het is komende week de Dag van de overprikkeling en deze post bracht me ertoe dit stukje te schrijven.

Ik merk soms pas dat ik overprikkeld (en dus uitgeput) ben als ik letterlijk ergens tegenaan loop, mijn hoofd stoot, of vervelender nog: als ik vervelende blessures oploop zoals een gebroken enkel (en de zwakte die daarin overbleef daarna). Ik scheurde een spier in mijn schouder bij het keepen tijdens een wedstrijd waarin er al veel teveel gaande was aan stress, concentratie, lawaai, warmte...

Omgekeerd ben ik blij dat ik mijn overprikkeling steeds meer leer herkennen. Ik leer ermee leven, er rekening mee houden. Dat leidt ertoe dat ik me fitter voel en fitter ben. Ik leer waar ik me goed bij voel. Korte stukjes hardlopen, bijvoorbeeld, en de trots die volgt als ik dat heb gedaan op een moment dat ik al heel moe was. Zwemmen, omdat dat ook lekker loom kan en ik me dan geen zorgen hoef te maken om mijn enkel.

Het maakt helaas ook dat ik moest stoppen met een teamsport: ik kan niet garanderen dat ik met zo'n regelmaat fysiek kan presteren, mijn concentratie en fitheid zijn helaas factoren waar ik naar aanleiding van mijn hersenletsel weinig invloed op heb. Dat vind ik jammer, want ik houd enorm van sporten met een bal, in een team. Ik ben er goed in en ik mis de gezelligheid ervan. Maar het kost me in zijn totaliteit teveel inspanning van mijn hoofd.

Het is een instabiel leven, waarin ik zelf steeds stabieler word.

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Dag van de Overprikkeling

Een groot geluk bij een behoorlijk on-geluk is voor mij, dat mijn hersenletsel mijn intelligentie, motoriek en karakter niet direct heeft aangetast. Ik ben niet verlamd geraakt, bijvoorbeeld.  In feite heb ik voor de buitenwereld alleen onzichtbare klachten. En ik ben er ook nog eens zó goed in geworden om die te maskeren, dat er bijvoorbeeld weinig te merken is van mijn geheugenproblemen. Ik schrijf alles op: lijstjes op de koelkast, lijstjes op Google Keep, lijstjes overal. Lotte lijstje. En sinds de ergotherapeut bij mijn tweede revalidatie zei dat ik nooit meer een timemanagementboek mag lezen omdat ik mezelf helemaal te pletter plan, probeer ik dan ook maar te accepteren dat ik veel vergeet. Denk maar niet dat ik je verjaardag onthoud, je hebt geluk dat ik toevallig op de kalender keek als je een kaartje krijgt... sneu, maar waar.  Vandaag schijnt het de dag van de overprikkeling te zijn. En dat is iets wat nu actueler dan ooit lijkt. Nu de wereld om ons heen "versoepelt"
Een reactie posten
Meer lezen

Verrassing

13 jaar na dato ben ik weer problemen in mijn gezondheid en functioneren aan het aanpakken. Ik twijfelde even of ik "nog steeds" neer zou schrijven. Nee. Het is een gek ding, chronisch ziek zijn: het is er altijd, maar ik ben me er niet altijd bewust van. Dat is maar goed ook.  Er zijn wel terugkerende elementen. Op dagelijkse basis de dingen die je aanleert in de loop van de tijd: mijn energieverdeling, pijnmanagement, de teleurstellingen, de meevallers, de hersenmoeheid, mijn hoofd dat nog steeds denkt dat ik alles wat ik kan ook allemaal kan. Maar daarnaast zijn er ook andere verrassingen. Dat ik laatst opeens zo verdrietig werd toen ik dacht aan dat meisje van 21 dat haar zelfstandige leven pas net was begonnen en toen zo hulpafhankelijk werd, de ziekenhuisbezoeken en -verblijven sindsdien. Opeens zie ik: ik ben zo hard bezig geweest met herstellen, met urgente hindernissen nemen, dat ik nog niet de kans heb gehad om bezig te zijn om onder ogen te zien dat er een trauma
Een reactie posten
Meer lezen

Eerste Hulp Bij Overprikkeling

Als mijn kaken klemmen, als het deksel van de vuilnisbak pijn doet in mijn hoofd, als ik angstig ben bij het aflopen van de trap, als het geluid van mijn bovenbuurmeisje me aan het huilen krijg, als het week in mijn buik wordt, als ik alles uit mijn handen laat vallen, als ik niet meer weet hoe ik zinnen moet formuleren, als het piept en suist in mijn oren, als ik me onder de douche sta in te zepen en ik bedenk me dat conditioner bedoeld is voor mijn haar… Tijd voor EHBO. En omdat dat bij mij nooit het moment is om te bedenken wat er allemaal nog wél mogelijk is, leek het me zinvol om dat eens op te schrijven. Koptelefoon op – sluit de wereld buiten, of dat nou het buurmeisje is of het verkeer om je heen. Dat is niet eng: zonder koptelefoon komen alle prikkels even hard binnen, is filteren onmogelijk en heb je al helemaal geen energie meer om op te letten wat er om je heen gebeurt. Over opletten gesproken: probeer een situatie te creëren waarin je minimaal hoeft te concentreren. Da
Een reactie posten
Meer lezen