Doorgaan naar hoofdcontent

Niks Nuttigs

Er zijn dagen geweest het afgelopen jaar, waarop ik met mezelf afsprak: niks nuttigs. Niet opruimen, afwassen, boodschappen doen, een doekje over het aanrecht halen. Je mag niks doen wat moet, je mag alleen waar je zin in hebt.

Na een overbelastende levensstijl viel dat nog niet mee. Ontspannen was echt iets wat ik opnieuw moest leren. Ik moest mezelf en mijn oplaadmodus - o zo hard nodig- opnieuw uitvinden. En ik wist al dat daar geen Netflix bij kwam kijken (teveel prikkels), niet uitslapen (daar word je niet minder vermoeid van), maar wel het inpassen van ontprikkeling in mijn dagelijkse structuur. Dat klinkt vaag. En dat was het voor mij ook.

Ik heb mezelf opnieuw leren knutselen. Gewoon, nutteloze dingen maken met papier en lijm. Met mijn handen bezig zijn. Boekjes maken.
Ik heb mezelf leren haken. Ik haak kraamcadeautjes bij de vleet, ik heb mijn eigen trui, sjaal en muts gebreid en ook een exemplaar voor mijn vriendin. En een etuitje voor mijn zusje, en een haarband voor mijn schoonmoeder...

Het is een stukje concentratie op iets wat niet nuttig is en waarbij weinig fout kan gaan, zo zie ik het begrip ontprikkelen. Ik moet dingen doen waar ik niet moe van word en die me uit mijn zorgenhoofd halen. Dat lukt het best met mijn handen.

Mijn dagen zien er heel anders uit dan een jaar geleden. Ik heb nog weinig "niks nuttig"-dagen nodig; fijn als het een keer kan hoor, ik hoor je al jaloers zijn, maar ook fantastisch dat het geen moetje meer is. Ik werk weer wat, ik begin weer een sociaal leven terug te nemen. Maar ik hoop dat ik mezelf kan blijven leren ontprikkelen.

Hoe ontprikkel jij?

Reacties

Populaire posts van deze blog

Dag van de Overprikkeling

Een groot geluk bij een behoorlijk on-geluk is voor mij, dat mijn hersenletsel mijn intelligentie, motoriek en karakter niet direct heeft aangetast. Ik ben niet verlamd geraakt, bijvoorbeeld.  In feite heb ik voor de buitenwereld alleen onzichtbare klachten. En ik ben er ook nog eens zó goed in geworden om die te maskeren, dat er bijvoorbeeld weinig te merken is van mijn geheugenproblemen. Ik schrijf alles op: lijstjes op de koelkast, lijstjes op Google Keep, lijstjes overal. Lotte lijstje. En sinds de ergotherapeut bij mijn tweede revalidatie zei dat ik nooit meer een timemanagementboek mag lezen omdat ik mezelf helemaal te pletter plan, probeer ik dan ook maar te accepteren dat ik veel vergeet. Denk maar niet dat ik je verjaardag onthoud, je hebt geluk dat ik toevallig op de kalender keek als je een kaartje krijgt... sneu, maar waar.  Vandaag schijnt het de dag van de overprikkeling te zijn. En dat is iets wat nu actueler dan ooit lijkt. Nu de wereld om ons heen "versoepelt"

Verrassing

13 jaar na dato ben ik weer problemen in mijn gezondheid en functioneren aan het aanpakken. Ik twijfelde even of ik "nog steeds" neer zou schrijven. Nee. Het is een gek ding, chronisch ziek zijn: het is er altijd, maar ik ben me er niet altijd bewust van. Dat is maar goed ook.  Er zijn wel terugkerende elementen. Op dagelijkse basis de dingen die je aanleert in de loop van de tijd: mijn energieverdeling, pijnmanagement, de teleurstellingen, de meevallers, de hersenmoeheid, mijn hoofd dat nog steeds denkt dat ik alles wat ik kan ook allemaal kan. Maar daarnaast zijn er ook andere verrassingen. Dat ik laatst opeens zo verdrietig werd toen ik dacht aan dat meisje van 21 dat haar zelfstandige leven pas net was begonnen en toen zo hulpafhankelijk werd, de ziekenhuisbezoeken en -verblijven sindsdien. Opeens zie ik: ik ben zo hard bezig geweest met herstellen, met urgente hindernissen nemen, dat ik nog niet de kans heb gehad om bezig te zijn om onder ogen te zien dat er een trauma

Eerste Hulp Bij Overprikkeling

Als mijn kaken klemmen, als het deksel van de vuilnisbak pijn doet in mijn hoofd, als ik angstig ben bij het aflopen van de trap, als het geluid van mijn bovenbuurmeisje me aan het huilen krijg, als het week in mijn buik wordt, als ik alles uit mijn handen laat vallen, als ik niet meer weet hoe ik zinnen moet formuleren, als het piept en suist in mijn oren, als ik me onder de douche sta in te zepen en ik bedenk me dat conditioner bedoeld is voor mijn haar… Tijd voor EHBO. En omdat dat bij mij nooit het moment is om te bedenken wat er allemaal nog wél mogelijk is, leek het me zinvol om dat eens op te schrijven. Koptelefoon op – sluit de wereld buiten, of dat nou het buurmeisje is of het verkeer om je heen. Dat is niet eng: zonder koptelefoon komen alle prikkels even hard binnen, is filteren onmogelijk en heb je al helemaal geen energie meer om op te letten wat er om je heen gebeurt. Over opletten gesproken: probeer een situatie te creëren waarin je minimaal hoeft te concentreren. Da