Doorgaan naar hoofdcontent

Breakdown

Behalve kwetsbaar, ben ik een van de sterkste personen die ik ken. Al is het alleen al omdat ik niet van opgeven weet.
Doordat ik menig storm heb moeten doorstaan, weet ik dat ik diepe wortels heb en een sterke stam. Wanneer mijn takken beginnen te kraken, weet ik wat ik moet doen - of dat nou zelfkennis is of hulp inroepen.

De afgelopen anderhalf jaar heb ik heel hard gewerkt. Aan een nieuw leven, dat langer vol te houden is dan het leven waarin ik NAH negeerde. Dat leven bestond uit piekbelasting, depressies, migraines, blessures.

Kiezen voor een nieuw leven doe je niet zomaar. Het kost moed. En tijd.
Ik heb heel intensief gerevalideerd. Daarna heb ik een loopbaantraining gevolgd. En nu ben ik bijna 20 weken aan het werk. Ik bouw uren op en alles lijkt van de buitenkant vooruit te gaan.

Maar het duurt zó lang. En het levert zo weinig op. Elke keer als ik me weer ergens voor inzet (hoe zit het met mijn uitkering, hoe zit het met mijn arbeidsperspectieven, hoe zit het met mijn belastbaarheid, hoe krijg ik het financieel rond) komen er weer meer vragen tevoorschijn in plaats van antwoorden.

Ik weet van mezelf dat ik heel sterk ben. Maar ik merk dat ik aan het opgeven ben. Dat het te lang duurt. Het voelt alsof het echt niks uitmaakt of ik nou wel of niet mijn best doe om goed geholpen te worden, om nieuwe dingen op werk uit te proberen en ga zo maar door.
Het bericht dat ik het beste tot september nog geen werk kan gaan zoeken, heeft wel de meeste grond onder mijn voeten weggeslagen.

Door alle onzekerheid en het tegenovergestelde van een beloningssysteem kost alles steeds meer energie. Ik raak van de kleinste dingen nu van slag, waar ik een tijd écht groeide en zelfbewust was. Maar mijn lontje is bijna op en ik weet niet waar ik motivatie vandaan moet halen.

Ik ben een hoogopgeleide, jonge vrouw van 30 die met een hersenbeschadiging toch nog een universitaire bachelor heeft afgemaakt, zeven jaar voor de klas heeft gestaan, daarnaast meer dan een halve master deeltijd heeft gedaan, met sport en een sociaal leven ernaast. En nu lukt er opeens niks meer.

Dit kan het toch niet zijn? Wat kan ik méér doen? Waarom werkt het niet een keertje mee?

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Dag van de Overprikkeling

Een groot geluk bij een behoorlijk on-geluk is voor mij, dat mijn hersenletsel mijn intelligentie, motoriek en karakter niet direct heeft aangetast. Ik ben niet verlamd geraakt, bijvoorbeeld.  In feite heb ik voor de buitenwereld alleen onzichtbare klachten. En ik ben er ook nog eens zó goed in geworden om die te maskeren, dat er bijvoorbeeld weinig te merken is van mijn geheugenproblemen. Ik schrijf alles op: lijstjes op de koelkast, lijstjes op Google Keep, lijstjes overal. Lotte lijstje. En sinds de ergotherapeut bij mijn tweede revalidatie zei dat ik nooit meer een timemanagementboek mag lezen omdat ik mezelf helemaal te pletter plan, probeer ik dan ook maar te accepteren dat ik veel vergeet. Denk maar niet dat ik je verjaardag onthoud, je hebt geluk dat ik toevallig op de kalender keek als je een kaartje krijgt... sneu, maar waar.  Vandaag schijnt het de dag van de overprikkeling te zijn. En dat is iets wat nu actueler dan ooit lijkt. Nu de wereld om ons heen "versoepelt"
Een reactie posten
Meer lezen

Verrassing

13 jaar na dato ben ik weer problemen in mijn gezondheid en functioneren aan het aanpakken. Ik twijfelde even of ik "nog steeds" neer zou schrijven. Nee. Het is een gek ding, chronisch ziek zijn: het is er altijd, maar ik ben me er niet altijd bewust van. Dat is maar goed ook.  Er zijn wel terugkerende elementen. Op dagelijkse basis de dingen die je aanleert in de loop van de tijd: mijn energieverdeling, pijnmanagement, de teleurstellingen, de meevallers, de hersenmoeheid, mijn hoofd dat nog steeds denkt dat ik alles wat ik kan ook allemaal kan. Maar daarnaast zijn er ook andere verrassingen. Dat ik laatst opeens zo verdrietig werd toen ik dacht aan dat meisje van 21 dat haar zelfstandige leven pas net was begonnen en toen zo hulpafhankelijk werd, de ziekenhuisbezoeken en -verblijven sindsdien. Opeens zie ik: ik ben zo hard bezig geweest met herstellen, met urgente hindernissen nemen, dat ik nog niet de kans heb gehad om bezig te zijn om onder ogen te zien dat er een trauma
Een reactie posten
Meer lezen

Eerste Hulp Bij Overprikkeling

Als mijn kaken klemmen, als het deksel van de vuilnisbak pijn doet in mijn hoofd, als ik angstig ben bij het aflopen van de trap, als het geluid van mijn bovenbuurmeisje me aan het huilen krijg, als het week in mijn buik wordt, als ik alles uit mijn handen laat vallen, als ik niet meer weet hoe ik zinnen moet formuleren, als het piept en suist in mijn oren, als ik me onder de douche sta in te zepen en ik bedenk me dat conditioner bedoeld is voor mijn haar… Tijd voor EHBO. En omdat dat bij mij nooit het moment is om te bedenken wat er allemaal nog wél mogelijk is, leek het me zinvol om dat eens op te schrijven. Koptelefoon op – sluit de wereld buiten, of dat nou het buurmeisje is of het verkeer om je heen. Dat is niet eng: zonder koptelefoon komen alle prikkels even hard binnen, is filteren onmogelijk en heb je al helemaal geen energie meer om op te letten wat er om je heen gebeurt. Over opletten gesproken: probeer een situatie te creëren waarin je minimaal hoeft te concentreren. Da
Een reactie posten
Meer lezen