Doorgaan naar hoofdcontent

Life is 10% what happens to you and 90% how you react to it...

... en dan bestaat er nog zoiets als zwaartekracht.

Pissig kan ik worden van motivational quotes.

Ik dacht dat ik anticipeerde, ik had de route uitgestippeld en 100 wegblokkades ingecalculeerd, en toch vloog ik deze week gigantisch uit de bocht.

Twee weken geleden was het Sinterklaas, en in mijn vorige stukje lees je wat dat deed met mijn energielevel. Drukte, chaos, non-structuur... vorige week had een week van orde moeten zijn.

Vorige week zondag keepte ik een wedstrijdje zaalhockey. Ik keep al 20 jaar regelmatig, dus tot zover niks raars. Alleen die zondag viel ik verkeerd, en daardoor had ik vorige week veel pijn, veel stress (wat is er aan de hand? Alles knakt! Ik kan mijn arm niet optillen!) en in mijn hoofd was het wederom chaos. Elke dag met zo'n 40% energie wakker geworden, ver in de min weer naar bed 's avonds...

Afgelopen weekend raakte ik volledig van streek. Ik doe zo mijn best om alles te plannen! Om te voorkomen dat ik meer dan nodig energie verlies. Ik zet wekkers en klokjes. Ik ben de junkie van de lijstjes. Ik ga naar buiten en ik ga naar bed. Ik ga naar vrienden en ik haak op de bank. Alles denk ik uit in energiepakketjes: dit exemplaar is zwaar, dit is licht, is dit balans?

Van streek dus: pillen erin. Ik haat het als ik pillen moet nemen. Ik haat het, omdat ik mijn paniek zélf wil kunnen doorstaan. Ik haat het, omdat pillen nemen een teken is dat ik het niet in de hand heb. Terwijl mijn levenswerk is om mijn energie in de hand te houden.

Van streek dit weekend, dus met 10-0 achterstand de week in. Een vreemde week omdat er op kantoor dingen afgerond worden in verband met kerst. Dus er is minder werk. Dus ik heb minder afleiding van mijn chaos. En minder structuur. Die moet ik weer zelf vormgeven...

Ik mailde mijn coach gisteren dat niemand het aan me ziet (behalve mijn vriendin die halve nachten maakt), maar dat ik niet goed slaap, dat ik meer pillen neem, dat ik zo moe ben en dat kerst nog moet komen en dat ik alle onzekerheid zo zwaar vind. Ze mailde begripvol:

"Het is knap dat je het zo duidelijk aangeeft. Immers je oogt een stuk flexibeler en energieker vaak dus je grens aangeven is heel belangrijk."

Misschien verwacht je nu een happy end. Maar na stress, na van streek, volgt, indien er niet snel weer zekerheid volgt, een enorme orkaan in mijn hoofd. Vannacht lag ik wakker met migraine. Vandaag raast
die voort, het enige wat ik kan is op de bank liggen.

Het lastige is: hoe nu verder? Alles afzeggen geeft rust, maar ook geen vastigheid. Afspraken geven vastigheid, maar kosten ook energie. En die is ver te zoeken.

Life is 10% what happens to you and 90% how you react to it... en soms vlieg je gewoon uit de bocht.

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Dag van de Overprikkeling

Een groot geluk bij een behoorlijk on-geluk is voor mij, dat mijn hersenletsel mijn intelligentie, motoriek en karakter niet direct heeft aangetast. Ik ben niet verlamd geraakt, bijvoorbeeld.  In feite heb ik voor de buitenwereld alleen onzichtbare klachten. En ik ben er ook nog eens zó goed in geworden om die te maskeren, dat er bijvoorbeeld weinig te merken is van mijn geheugenproblemen. Ik schrijf alles op: lijstjes op de koelkast, lijstjes op Google Keep, lijstjes overal. Lotte lijstje. En sinds de ergotherapeut bij mijn tweede revalidatie zei dat ik nooit meer een timemanagementboek mag lezen omdat ik mezelf helemaal te pletter plan, probeer ik dan ook maar te accepteren dat ik veel vergeet. Denk maar niet dat ik je verjaardag onthoud, je hebt geluk dat ik toevallig op de kalender keek als je een kaartje krijgt... sneu, maar waar.  Vandaag schijnt het de dag van de overprikkeling te zijn. En dat is iets wat nu actueler dan ooit lijkt. Nu de wereld om ons heen "versoepelt"
Een reactie posten
Meer lezen

Verrassing

13 jaar na dato ben ik weer problemen in mijn gezondheid en functioneren aan het aanpakken. Ik twijfelde even of ik "nog steeds" neer zou schrijven. Nee. Het is een gek ding, chronisch ziek zijn: het is er altijd, maar ik ben me er niet altijd bewust van. Dat is maar goed ook.  Er zijn wel terugkerende elementen. Op dagelijkse basis de dingen die je aanleert in de loop van de tijd: mijn energieverdeling, pijnmanagement, de teleurstellingen, de meevallers, de hersenmoeheid, mijn hoofd dat nog steeds denkt dat ik alles wat ik kan ook allemaal kan. Maar daarnaast zijn er ook andere verrassingen. Dat ik laatst opeens zo verdrietig werd toen ik dacht aan dat meisje van 21 dat haar zelfstandige leven pas net was begonnen en toen zo hulpafhankelijk werd, de ziekenhuisbezoeken en -verblijven sindsdien. Opeens zie ik: ik ben zo hard bezig geweest met herstellen, met urgente hindernissen nemen, dat ik nog niet de kans heb gehad om bezig te zijn om onder ogen te zien dat er een trauma
Een reactie posten
Meer lezen

Eerste Hulp Bij Overprikkeling

Als mijn kaken klemmen, als het deksel van de vuilnisbak pijn doet in mijn hoofd, als ik angstig ben bij het aflopen van de trap, als het geluid van mijn bovenbuurmeisje me aan het huilen krijg, als het week in mijn buik wordt, als ik alles uit mijn handen laat vallen, als ik niet meer weet hoe ik zinnen moet formuleren, als het piept en suist in mijn oren, als ik me onder de douche sta in te zepen en ik bedenk me dat conditioner bedoeld is voor mijn haar… Tijd voor EHBO. En omdat dat bij mij nooit het moment is om te bedenken wat er allemaal nog wél mogelijk is, leek het me zinvol om dat eens op te schrijven. Koptelefoon op – sluit de wereld buiten, of dat nou het buurmeisje is of het verkeer om je heen. Dat is niet eng: zonder koptelefoon komen alle prikkels even hard binnen, is filteren onmogelijk en heb je al helemaal geen energie meer om op te letten wat er om je heen gebeurt. Over opletten gesproken: probeer een situatie te creëren waarin je minimaal hoeft te concentreren. Da
Een reactie posten
Meer lezen