Doorgaan naar hoofdcontent

That's what friends are for

Knowing you can always count on me, for sure
That's what friends are for
For good times and bad times
- Dionne Warwick

Aankomend weekend trouwt een dierbare vriendin. Een fantastische dag moet dat worden: een kasteel, twéé jurken, heel veel vrienden… Ik wil er geen minuut van missen. Maar ik moet wel.
Wil ik de hele dag volhouden, dan moet ik deze week een streng rust-reinheid-regelmaatregime aanhouden. Elke middag na de lunch naar bed. Elke avond op tijd erin. Goed eten. Elke dag minimaal één dagdeel een groot kruis in de agenda (de meeste dagen tellen twee kruizen). Veel naar buiten. Veel ontspannen. Alles op tijd bedenken. Overal op anticiperen. Geen spontane uitschieters. Want ik wil er geen minuut van missen.
Maar wil ik er niet ook nog een week van moeten bijkomen, dan moet dat dus wel. Ik maak me al maanden zorgen over hoe ik deze dag ga doortaan. En daar heb ik van geleerd. Ik dacht dat ik deze vriendin zou belasten met een ‘onnodige taak’, maar ik heb haar gebeld en de situatie voorgelegd: Een hele dag feest, dat houd ik niet vol. Ik moet een moment van opladen creëren. Ik moet van tevoren weten wanneer dat kan, en waar. Ik voelde me een hele last dat ik daarvoor belde.
Maar ze heeft nog meer geregeld dan ik heb gevraagd: een stretcher in een kamertje apart waar ik zo in kan. Omdat ze liever heeft dat ik erbij kan zijn, zonder stress en zonder zorgen.
En dat ontneemt me zorgen, en daardoor kan ik me weer eens ouderwets onderdompelen in het feest dat voorpret heet.

Mijn les: leg uit wat je dwars zit. Vraag vrienden om mee te denken. Ze kennen je goed genoeg.
Labels:

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Dag van de Overprikkeling

Een groot geluk bij een behoorlijk on-geluk is voor mij, dat mijn hersenletsel mijn intelligentie, motoriek en karakter niet direct heeft aangetast. Ik ben niet verlamd geraakt, bijvoorbeeld.  In feite heb ik voor de buitenwereld alleen onzichtbare klachten. En ik ben er ook nog eens zó goed in geworden om die te maskeren, dat er bijvoorbeeld weinig te merken is van mijn geheugenproblemen. Ik schrijf alles op: lijstjes op de koelkast, lijstjes op Google Keep, lijstjes overal. Lotte lijstje. En sinds de ergotherapeut bij mijn tweede revalidatie zei dat ik nooit meer een timemanagementboek mag lezen omdat ik mezelf helemaal te pletter plan, probeer ik dan ook maar te accepteren dat ik veel vergeet. Denk maar niet dat ik je verjaardag onthoud, je hebt geluk dat ik toevallig op de kalender keek als je een kaartje krijgt... sneu, maar waar.  Vandaag schijnt het de dag van de overprikkeling te zijn. En dat is iets wat nu actueler dan ooit lijkt. Nu de wereld om ons heen "versoepelt"
Een reactie posten
Meer lezen

Verrassing

13 jaar na dato ben ik weer problemen in mijn gezondheid en functioneren aan het aanpakken. Ik twijfelde even of ik "nog steeds" neer zou schrijven. Nee. Het is een gek ding, chronisch ziek zijn: het is er altijd, maar ik ben me er niet altijd bewust van. Dat is maar goed ook.  Er zijn wel terugkerende elementen. Op dagelijkse basis de dingen die je aanleert in de loop van de tijd: mijn energieverdeling, pijnmanagement, de teleurstellingen, de meevallers, de hersenmoeheid, mijn hoofd dat nog steeds denkt dat ik alles wat ik kan ook allemaal kan. Maar daarnaast zijn er ook andere verrassingen. Dat ik laatst opeens zo verdrietig werd toen ik dacht aan dat meisje van 21 dat haar zelfstandige leven pas net was begonnen en toen zo hulpafhankelijk werd, de ziekenhuisbezoeken en -verblijven sindsdien. Opeens zie ik: ik ben zo hard bezig geweest met herstellen, met urgente hindernissen nemen, dat ik nog niet de kans heb gehad om bezig te zijn om onder ogen te zien dat er een trauma
Een reactie posten
Meer lezen

Eerste Hulp Bij Overprikkeling

Als mijn kaken klemmen, als het deksel van de vuilnisbak pijn doet in mijn hoofd, als ik angstig ben bij het aflopen van de trap, als het geluid van mijn bovenbuurmeisje me aan het huilen krijg, als het week in mijn buik wordt, als ik alles uit mijn handen laat vallen, als ik niet meer weet hoe ik zinnen moet formuleren, als het piept en suist in mijn oren, als ik me onder de douche sta in te zepen en ik bedenk me dat conditioner bedoeld is voor mijn haar… Tijd voor EHBO. En omdat dat bij mij nooit het moment is om te bedenken wat er allemaal nog wél mogelijk is, leek het me zinvol om dat eens op te schrijven. Koptelefoon op – sluit de wereld buiten, of dat nou het buurmeisje is of het verkeer om je heen. Dat is niet eng: zonder koptelefoon komen alle prikkels even hard binnen, is filteren onmogelijk en heb je al helemaal geen energie meer om op te letten wat er om je heen gebeurt. Over opletten gesproken: probeer een situatie te creëren waarin je minimaal hoeft te concentreren. Da
Een reactie posten
Meer lezen