Doorgaan naar hoofdcontent

Shame is a soul eating emotion

Vannacht lag ik wakker.
Ik las mijn boek uit, deed een slaapoefeningetje en opééns verscheen er een spookje* in mijn hoofd.
Wat is er eigenlijk met mij aan de hand? Hoe ziek ben ik nu eigenlijk echt? Kan ik niet gewoon morgen gaan solliciteren?

Soms snap ik niet wat er met me aan de hand is. Ik ben snel moe, ja, en ik heb geen werk nu, nee, en ergens tussen een werkend bestaan en nu is er iets mis gegaan, maar wat ook alweer? En hoe leg ik dan uit aan anderen wat er speelt als ik het zelf al niet eens helder zie?

Ik schaamde me vannacht opeens kapot. Dat ik financieel nauwelijks iets bij kan dragen aan dit huishouden. Dat ik altijd iets heb, of ik nou lui ben of hyper of dingen vergeet of overal controle over wil hebben, er hangen overal lijstjes die ik de helft van de tijd vergeet te gebruiken, ik ben toch niet fysiek gehandicapt dat ik geen klusje in huis afmaak?!

Ik schaamde me kapot en tegelijkertijd wist ik heel rationeel: ik heb het gedaan, normaal doen. Geld verdienen. Een leven leven zoals dat van je verwacht wordt. Maar juist daar ging ik kapot aan, want ik ben ziek, dat staat zwart op wit.

Ik werk aan alle kanten keihard om de perfecte balans te vinden. En als ik die dan, zo heel af en toe, benader, dan blijkt toch dat ik ergens hulp nodig heb. Als ik werk, heb ik een saai sociaal leven, en thuis hulp nodig om overzicht in de administratie te houden. En werk heb ik nodig om mezelf uit te blijven dagen. Niet teveel, want dan donder ik weer om. Maar juist als het goed gaat, voel ik die grens niet meer. En dan snap ik niet meer waarom ik mezelf ziek mag noemen.

Dat is heel streng voor mezelf. Streng en onrechtvaardig. Regelgeving is soms ook onrechtvaardig. Wat heb ik een geluk met alle lieve mensen om me heen die, verre van streng, soms beter dan ik zien hoe fragiel alles is, die me eraan herinneren dat ik me echt nergens voor hoef te schamen.
* Na drukke dagen ben ik overprikkeld. Ik slaap dan goed in, maar word midden in de nacht wakker met een lijf dat vol op spanning staat. Dan gaat het spoken...

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Dag van de Overprikkeling

Een groot geluk bij een behoorlijk on-geluk is voor mij, dat mijn hersenletsel mijn intelligentie, motoriek en karakter niet direct heeft aangetast. Ik ben niet verlamd geraakt, bijvoorbeeld.  In feite heb ik voor de buitenwereld alleen onzichtbare klachten. En ik ben er ook nog eens zó goed in geworden om die te maskeren, dat er bijvoorbeeld weinig te merken is van mijn geheugenproblemen. Ik schrijf alles op: lijstjes op de koelkast, lijstjes op Google Keep, lijstjes overal. Lotte lijstje. En sinds de ergotherapeut bij mijn tweede revalidatie zei dat ik nooit meer een timemanagementboek mag lezen omdat ik mezelf helemaal te pletter plan, probeer ik dan ook maar te accepteren dat ik veel vergeet. Denk maar niet dat ik je verjaardag onthoud, je hebt geluk dat ik toevallig op de kalender keek als je een kaartje krijgt... sneu, maar waar.  Vandaag schijnt het de dag van de overprikkeling te zijn. En dat is iets wat nu actueler dan ooit lijkt. Nu de wereld om ons heen "versoepelt"
Een reactie posten
Meer lezen

Verrassing

13 jaar na dato ben ik weer problemen in mijn gezondheid en functioneren aan het aanpakken. Ik twijfelde even of ik "nog steeds" neer zou schrijven. Nee. Het is een gek ding, chronisch ziek zijn: het is er altijd, maar ik ben me er niet altijd bewust van. Dat is maar goed ook.  Er zijn wel terugkerende elementen. Op dagelijkse basis de dingen die je aanleert in de loop van de tijd: mijn energieverdeling, pijnmanagement, de teleurstellingen, de meevallers, de hersenmoeheid, mijn hoofd dat nog steeds denkt dat ik alles wat ik kan ook allemaal kan. Maar daarnaast zijn er ook andere verrassingen. Dat ik laatst opeens zo verdrietig werd toen ik dacht aan dat meisje van 21 dat haar zelfstandige leven pas net was begonnen en toen zo hulpafhankelijk werd, de ziekenhuisbezoeken en -verblijven sindsdien. Opeens zie ik: ik ben zo hard bezig geweest met herstellen, met urgente hindernissen nemen, dat ik nog niet de kans heb gehad om bezig te zijn om onder ogen te zien dat er een trauma
Een reactie posten
Meer lezen

Eerste Hulp Bij Overprikkeling

Als mijn kaken klemmen, als het deksel van de vuilnisbak pijn doet in mijn hoofd, als ik angstig ben bij het aflopen van de trap, als het geluid van mijn bovenbuurmeisje me aan het huilen krijg, als het week in mijn buik wordt, als ik alles uit mijn handen laat vallen, als ik niet meer weet hoe ik zinnen moet formuleren, als het piept en suist in mijn oren, als ik me onder de douche sta in te zepen en ik bedenk me dat conditioner bedoeld is voor mijn haar… Tijd voor EHBO. En omdat dat bij mij nooit het moment is om te bedenken wat er allemaal nog wél mogelijk is, leek het me zinvol om dat eens op te schrijven. Koptelefoon op – sluit de wereld buiten, of dat nou het buurmeisje is of het verkeer om je heen. Dat is niet eng: zonder koptelefoon komen alle prikkels even hard binnen, is filteren onmogelijk en heb je al helemaal geen energie meer om op te letten wat er om je heen gebeurt. Over opletten gesproken: probeer een situatie te creëren waarin je minimaal hoeft te concentreren. Da
Een reactie posten
Meer lezen