Nahaha!

Deze week beginnen sommige dingen te landen.  Dat ik misschien wel nooit méér kan werken dan 15 uur.  Dat ik zelf echt niet zo goed doorheb wanneer alles bij elkaar teveel is.  Dat ik daar misschien wel hulp voor moet aannemen. Ik kan niet beschrijven hoe stom ik dat vind. Mijn hersenletsel is zo gewiekst dat ik wél alles kan (koken, intelligent werk doen, administratie, naar een concert) maar dat het gewoon niet allemáál kan. Want alles kost een schepje meer energie dan bij ongeletselde mensen.  Misschien is het goed omschreven als ik zeg alsof het lijkt alsof er maar 4 dagen in mijn week zitten, maar ik wel net zoveel moet doen als ieder ander. Boodschappen, werken, huishouden, vrienden spreken, sporten, koken, een dagje weg... Ik kan dus niet alles en ik zal dingen uit handen moeten geven. Verschrikkelijk stom vind ik dat, zo moeten oude mensen zich voelen: dat je opeens beseft dat je niet alles meer zelf kunt. En wie vertelt me wat ik ...

Behalve kwetsbaar, ben ik een van de sterkste personen die ik ken. Al is het alleen al omdat ik niet van opgeven weet. Doordat ik menig storm heb moeten doorstaan, weet ik dat ik diepe wortels heb en een sterke stam. Wanneer mijn takken beginnen te kraken, weet ik wat ik moet doen - of dat nou zelfkennis is of hulp inroepen. De afgelopen anderhalf jaar heb ik heel hard gewerkt. Aan een nieuw leven, dat langer vol te houden is dan het leven waarin ik NAH negeerde. Dat leven bestond uit piekbelasting, depressies, migraines, blessures. Kiezen voor een nieuw leven doe je niet zomaar. Het kost moed. En tijd. Ik heb heel intensief gerevalideerd. Daarna heb ik een loopbaantraining gevolgd. En nu ben ik bijna 20 weken aan het werk. Ik bouw uren op en alles lijkt van de buitenkant vooruit te gaan. Maar het duurt zó lang. En het levert zo weinig op. Elke keer als ik me weer ergens voor inzet (hoe zit het met mijn uitkering, hoe zit het met mijn arbeidsperspectieven, hoe zit het met...

Vandaag een gezellig samenzijn met familie die ik niet zo vaak zie. Ik kan ervan genieten, maar tegelijkertijd vind ik het moeilijk om ervan te genieten doordat ik in rap tempo energie verlies tijdens gesprekken, met veel geluid, veel enthousiasme - ook dat van mezelf. Het zou nog tot daar aan toe zijn als dat het zou zijn: een leuke reden om je energie aan te verspillen. Dat heeft iedereen er voor over, en ik - zij het met mate - ook. Maar er zijn bij mij helaas meer onderdelen van zo'n dag die zoveel energie slurpen dat ik nog vóór etenstijd overbelast thuis kom, huilend onder de douche op de grond zit en gelijk mijn bed in ga. Ik slaap soms slecht als er dingen aankomen die spannend zijn (en ik vond dit spannend, want ik moest ook weer uitleggen hoe het met me gaat). Er zijn soms bijvoorbeeld bovenburen die kinderfeestjes geven op de dag dat je overdag moet opladen voor een evenement als dit. Er zijn treinen die vol zitten met drukke mensen, perrons die je moet onthouden....

Soms vragen mensen hoe het nu gaat met mijn werk. Ik vind dat een lastige situatie om uit te leggen. (De korte versie vind je onderaan, cursief. ) Als ik nu gekeurd zou worden, zou ik waarschijnlijk gedeeltelijk arbeidsongeschikt worden verklaard. Ik ben namelijk niet volledig belastbaar: ik kan hoogwaardig werk doen, maar alleen als er aan voorwaarden als stilte, structuur weinig tijdsdruk en afwisseling kan worden voldaan. Of ik moet maar een paar dagen werken met tussendoor steeds een dag rust. Maar minder werken kost geld. Want minder werken is minder inkomen. En mijn huur, vaste lasten en leven kosten net zoveel, zo niet meer (ik moet soms wat hulp inschakelen) dan dat van ieder ander. Op dit moment bouw ik in het kader van reïntegratie werk op op een werkervaringsplek: ik werk gewoon*, op een kantoor, niveau hoogopgeleid. Ik werk een paar uur per dag, drie dagen per week. Die uren bouw ik uit, totdat ik niet meer verder kan. Geen idee wat dat betekent: totdat ik weer ...

Vannacht lag ik wakker. Ik las mijn boek uit, deed een slaapoefeningetje en opééns verscheen er een spookje* in mijn hoofd. Wat is er eigenlijk met mij aan de hand? Hoe ziek ben ik nu eigenlijk echt? Kan ik niet gewoon morgen gaan solliciteren? Soms snap ik niet wat er met me aan de hand is. Ik ben snel moe, ja, en ik heb geen werk nu, nee, en ergens tussen een werkend bestaan en nu is er iets mis gegaan, maar wat ook alweer? En hoe leg ik dan uit aan anderen wat er speelt als ik het zelf al niet eens helder zie? Ik schaamde me vannacht opeens kapot. Dat ik financieel nauwelijks iets bij kan dragen aan dit huishouden. Dat ik altijd iets heb, of ik nou lui ben of hyper of dingen vergeet of overal controle over wil hebben, er hangen overal lijstjes die ik de helft van de tijd vergeet te gebruiken, ik ben toch niet fysiek gehandicapt dat ik geen klusje in huis afmaak?! Ik schaamde me kapot en tegelijkertijd wist ik heel rationeel: ik heb het gedaan, normaal doen. Geld ...