Breakdown

Behalve kwetsbaar, ben ik een van de sterkste personen die ik ken. Al is het alleen al omdat ik niet van opgeven weet.

Doordat ik menig storm heb moeten doorstaan, weet ik dat ik diepe wortels heb en een sterke stam. Wanneer mijn takken beginnen te kraken, weet ik wat ik moet doen - of dat nou zelfkennis is of hulp inroepen.

De afgelopen anderhalf jaar heb ik heel hard gewerkt. Aan een nieuw leven, dat langer vol te houden is dan het leven waarin ik NAH negeerde. Dat leven bestond uit piekbelasting, depressies, migraines, blessures.

Kiezen voor een nieuw leven doe je niet zomaar. Het kost moed. En tijd.

Ik heb heel intensief gerevalideerd. Daarna heb ik een loopbaantraining gevolgd. En nu ben ik bijna 20 weken aan het werk. Ik bouw uren op en alles lijkt van de buitenkant vooruit te gaan.

Maar het duurt zó lang. En het levert zo weinig op. Elke keer als ik me weer ergens voor inzet (hoe zit het met mijn uitkering, hoe zit het met mijn arbeidsperspectieven, hoe zit het met mijn belastbaarheid, hoe krijg ik het financieel rond) komen er weer meer vragen tevoorschijn in plaats van antwoorden.

Ik weet van mezelf dat ik heel sterk ben. Maar ik merk dat ik aan het opgeven ben. Dat het te lang duurt. Het voelt alsof het echt niks uitmaakt of ik nou wel of niet mijn best doe om goed geholpen te worden, om nieuwe dingen op werk uit te proberen en ga zo maar door.

Het bericht dat ik het beste tot september nog geen werk kan gaan zoeken, heeft wel de meeste grond onder mijn voeten weggeslagen.

Door alle onzekerheid en het tegenovergestelde van een beloningssysteem kost alles steeds meer energie. Ik raak van de kleinste dingen nu van slag, waar ik een tijd écht groeide en zelfbewust was. Maar mijn lontje is bijna op en ik weet niet waar ik motivatie vandaan moet halen.

Ik ben een hoogopgeleide, jonge vrouw van 30 die met een hersenbeschadiging toch nog een universitaire bachelor heeft afgemaakt, zeven jaar voor de klas heeft gestaan, daarnaast meer dan een halve master deeltijd heeft gedaan, met sport en een sociaal leven ernaast. En nu lukt er opeens niks meer.

Dit kan het toch niet zijn? Wat kan ik méér doen? Waarom werkt het niet een keertje mee?