Work work work work work

Soms vragen mensen hoe het nu gaat met mijn werk. Ik vind dat een lastige situatie om uit te leggen.

(De korte versie vind je onderaan, cursief. )

Als ik nu gekeurd zou worden, zou ik waarschijnlijk gedeeltelijk arbeidsongeschikt worden verklaard. Ik ben namelijk niet volledig belastbaar: ik kan hoogwaardig werk doen, maar alleen als er aan voorwaarden als stilte, structuur weinig tijdsdruk en afwisseling kan worden voldaan. Of ik moet maar een paar dagen werken met tussendoor steeds een dag rust.

Maar minder werken kost geld. Want minder werken is minder inkomen. En mijn huur, vaste lasten en leven kosten net zoveel, zo niet meer (ik moet soms wat hulp inschakelen) dan dat van ieder ander.

Op dit moment bouw ik in het kader van reïntegratie werk op op een werkervaringsplek: ik werk gewoon*, op een kantoor, niveau hoogopgeleid. Ik werk een paar uur per dag, drie dagen per week. Die uren bouw ik uit, totdat ik niet meer verder kan. Geen idee wat dat betekent: totdat ik weer ziek word van overbelasting? En dan een stapje terug?

Voor mijn toekomst is het belangrijk dat ik me laat keuren voor een uitkering. Ik kots bij het woord uitkering: ik voel me een luie zakkenwasser en schaam me als ik zeg dat ik er een nodig heb. Maar het is zo, want ik ben 100% zeker levenslang ziek. Als ik straks weer kan werken, is dat hooguit parttime.

Iedereen, alle artsen en andere deskundigen om me heen, kunnen je vertellen dat mijn hoofd nooit meer beter gaat functioneren dan dit. Het zal hooguit over een betere concentratie en geheugen beschikken als er weinig onrust in mijn leven is.

Maar er is niets dan onrust. Over 10 weken is deze werkervaringsplek weer ten einde. En dan moet ik nog tot september wachten tot de keuring. Ik zou in de tussentijd graag een parttime baan zoeken, maar dat is niet verstandig omdat ik dan al mijn recht op een aanvullende uitkering verlies. De keuring daarvoor kan ik niet naar voren halen, terwijl iedereen weet dat ik die keuring echt moet krijgen. Mezelf 7 jaar kapot werken heeft dat wel bewezen.

Momenteel slaap ik slecht. Ik kan maar niet bevatten dat de wereld zo werkt. Ik weet niet wat ik van april tot en met september moet doen en ben bang dat ik dan weer afzak. Bovendien is het financieel schraal, momenteel. Voor iedereen zou het beter zijn als ik over 10 weken gekeurd zou worden, ik een aanvullende uitkering zou krijgen, ik daarnaast een leuke baan zou zoeken en vinden. Het zou De Staat minder geld kosten dan mijn wachttijd, die mijn rust (en dus mijn hoofd en dus mijn functioneren) niet ten goede komt.

Tot nu toe ben ik de perfecte reïntegratiekandidaat geweest. Ik heb al mijn klachten op tijd bij mijn werkgever aangegeven, ben zelf achter hulp aangegaan, heb me enorm ingespannen om fijne werkervaringsplekken te vinden, ik ben keihard aan het werk om voor mezelf een nieuwe toekomst in betaald werk te bewerkstelligen. Het voelt alleen even alsof het voor niks was, want elke vorm van beloning blijft uit. Motiverend.

Ik ben zo moe van een strijd tegen mezelf, van het moeten leven volgens de regels, dat ik me daar perfect aan houd en dat er dan alsnog zoveel onzekerheid rest…

Ik heb nu een werkervaringsplek in mijn droombaan. Maar het idee dat ik binnen 8 maanden niet eens kans maak op welke baan dan ook, zorgt ervoor dat ik er lang niet zoveel plezier en energie uit haal als zou kunnen… dat vind ik intens verdrietig.

*voor het werk dat ik nu doe word ik niet betaald, ik leef van de ziektewet.