Doorgaan naar hoofdcontent

Shame is a soul eating emotion

Vannacht lag ik wakker.
Ik las mijn boek uit, deed een slaapoefeningetje en opééns verscheen er een spookje* in mijn hoofd.
Wat is er eigenlijk met mij aan de hand? Hoe ziek ben ik nu eigenlijk echt? Kan ik niet gewoon morgen gaan solliciteren?

Soms snap ik niet wat er met me aan de hand is. Ik ben snel moe, ja, en ik heb geen werk nu, nee, en ergens tussen een werkend bestaan en nu is er iets mis gegaan, maar wat ook alweer? En hoe leg ik dan uit aan anderen wat er speelt als ik het zelf al niet eens helder zie?

Ik schaamde me vannacht opeens kapot. Dat ik financieel nauwelijks iets bij kan dragen aan dit huishouden. Dat ik altijd iets heb, of ik nou lui ben of hyper of dingen vergeet of overal controle over wil hebben, er hangen overal lijstjes die ik de helft van de tijd vergeet te gebruiken, ik ben toch niet fysiek gehandicapt dat ik geen klusje in huis afmaak?!

Ik schaamde me kapot en tegelijkertijd wist ik heel rationeel: ik heb het gedaan, normaal doen. Geld verdienen. Een leven leven zoals dat van je verwacht wordt. Maar juist daar ging ik kapot aan, want ik ben ziek, dat staat zwart op wit.

Ik werk aan alle kanten keihard om de perfecte balans te vinden. En als ik die dan, zo heel af en toe, benader, dan blijkt toch dat ik ergens hulp nodig heb. Als ik werk, heb ik een saai sociaal leven, en thuis hulp nodig om overzicht in de administratie te houden. En werk heb ik nodig om mezelf uit te blijven dagen. Niet teveel, want dan donder ik weer om. Maar juist als het goed gaat, voel ik die grens niet meer. En dan snap ik niet meer waarom ik mezelf ziek mag noemen.

Dat is heel streng voor mezelf. Streng en onrechtvaardig. Regelgeving is soms ook onrechtvaardig. Wat heb ik een geluk met alle lieve mensen om me heen die, verre van streng, soms beter dan ik zien hoe fragiel alles is, die me eraan herinneren dat ik me echt nergens voor hoef te schamen.

* Na drukke dagen ben ik overprikkeld. Ik slaap dan goed in, maar word midden in de nacht wakker met een lijf dat vol op spanning staat. Dan gaat het spoken...

Reacties

Populaire posts van deze blog

Atelier

Voor de tweede keer ga ik op donderdagochtend aan de lange eettafel met het croissantjestafelzeil zitten. Dit keer heb ik een bezigheid van thuis meegenomen, want vorige keer zat ik te wachten tot iedereen binnen kwam. Ik doe ondertussen wat met mijn handen: ik brei verder aan een muts voor mijn neefje. Froukje tegenover me pakt iets uit haar tas: een 3D-breiring die ze thuis heeft gemaakt met haar printer om de vingers van handschoenen makkelijk te breien. Ze wil me zo ook wel de breimachine laten zien! Ik zeg dat ik dat heel lief vind, maar dat ik vandaag wat anders wil doen. Eigenlijk heb ik geen idee wat. Er is hier zoveel te doen. En ik weet nog niet wat ik zomaar mag pakken.  Maar als het busje met een paar andere deelnemers aankomt met Holly & Reinier, die ook uit mijn dorp komen en zijn opgehaald, zie ik al hoe dit gaat: begeleidster Elena vertelt aan Holly wat ze kan doen, ze heeft het blijkbaar nodig. We zitten nog wat, maar Reinier gaat juist gelijk het atelier in om...

Dag van de Overprikkeling

Een groot geluk bij een behoorlijk on-geluk is voor mij, dat mijn hersenletsel mijn intelligentie, motoriek en karakter niet direct heeft aangetast. Ik ben niet verlamd geraakt, bijvoorbeeld.  In feite heb ik voor de buitenwereld alleen onzichtbare klachten. En ik ben er ook nog eens zó goed in geworden om die te maskeren, dat er bijvoorbeeld weinig te merken is van mijn geheugenproblemen. Ik schrijf alles op: lijstjes op de koelkast, lijstjes op Google Keep, lijstjes overal. Lotte lijstje. En sinds de ergotherapeut bij mijn tweede revalidatie zei dat ik nooit meer een timemanagementboek mag lezen omdat ik mezelf helemaal te pletter plan, probeer ik dan ook maar te accepteren dat ik veel vergeet. Denk maar niet dat ik je verjaardag onthoud, je hebt geluk dat ik toevallig op de kalender keek als je een kaartje krijgt... sneu, maar waar.  Vandaag schijnt het de dag van de overprikkeling te zijn. En dat is iets wat nu actueler dan ooit lijkt. Nu de wereld om ons heen "versoepelt...

Te gezond

Het trekt naar mijn rug, naar mijn benen. Ik voel mijn hartslag steeds, mijn buik trekt en duwt aan alle kanten, mijn hele lijf zet zich steeds weer schrap. Stil blijven zitten is vervelend, lijkt voor nog meer kramp te zorgen. In beweging vergeet ik de pijn maar zweet ik bij vlagen enorm, ook bij een simpel rondje om met de hond. Hoe lang duurt het dit keer? Wanneer komt het terug? Mijn relatie met mijn cyclus lijkt soms wel de (l)eidraad in mijn leven. Vroeg begonnen, vroeg aan banden gelegd met een pil, dan de trombose, een keerpunt in mijn leven. Toen mijn uit de kast komen, wat maakte dat ik geen anticonceptie meer nodig had - hoera, want ik was als de dood geworden voor hormonen slikken. Eerst een enorme kinderwens, nu de opluchting dat kinderen niet spontaan ontstaan in dit lijf... Ik ben er helemaal klaar mee. Ik had een paar jaar dat ik dacht "nou ja, als ik bloed dan wérkt dit lijf tenminste, het klopt, zoals mijn hartslag aangeeft dat ik leef". Maar de pijn, en ...