Vandaag een gezellig samenzijn met familie die ik niet zo vaak zie. Ik kan ervan genieten, maar tegelijkertijd vind ik het moeilijk om ervan te genieten doordat ik in rap tempo energie verlies tijdens gesprekken, met veel geluid, veel enthousiasme - ook dat van mezelf.
Het zou nog tot daar aan toe zijn als dat het zou zijn: een leuke reden om je energie aan te verspillen. Dat heeft iedereen er voor over, en ik - zij het met mate - ook.
Maar er zijn bij mij helaas meer onderdelen van zo'n dag die zoveel energie slurpen dat ik nog vóór etenstijd overbelast thuis kom, huilend onder de douche op de grond zit en gelijk mijn bed in ga.
Ik slaap soms slecht als er dingen aankomen die spannend zijn (en ik vond dit spannend, want ik moest ook weer uitleggen hoe het met me gaat).
Er zijn soms bijvoorbeeld bovenburen die kinderfeestjes geven op de dag dat je overdag moet opladen voor een evenement als dit.
Er zijn treinen die vol zitten met drukke mensen, perrons die je moet onthouden.
Op de terugweg in hartje Amsterdam door de wietwalm (hallo misselijkmakende prikkel!) en de onvoorspelbare mensenmassa naar de trein.
Ik voel me soms alleen in de jungle die de wereld voor me is als ik moe ben. Dat andere mensen niet aan me zien welke handicap ik met me mee draag, dat ik dus ook geen begrip van ze kan verwachten.
Ik kan al zo moe worden van ergens heen gaan en hoe weer thuis te komen: mijn hoofd heeft duidelijkheid nodig, maar weet jij altijd precies wanneer je terug wilt/moet/kan? En hoe?
Ik kan alles altijd tot in de puntjes voorbereiden, maar het blijft zoals John Lennon ooit zei: life is what happens while you're busy making other plans.
Vind ik zelf soms heel leuk. Mijn hoofd niet. En mijn hoofd is de baas.
Het zou nog tot daar aan toe zijn als dat het zou zijn: een leuke reden om je energie aan te verspillen. Dat heeft iedereen er voor over, en ik - zij het met mate - ook.
Maar er zijn bij mij helaas meer onderdelen van zo'n dag die zoveel energie slurpen dat ik nog vóór etenstijd overbelast thuis kom, huilend onder de douche op de grond zit en gelijk mijn bed in ga.
Ik slaap soms slecht als er dingen aankomen die spannend zijn (en ik vond dit spannend, want ik moest ook weer uitleggen hoe het met me gaat).
Er zijn soms bijvoorbeeld bovenburen die kinderfeestjes geven op de dag dat je overdag moet opladen voor een evenement als dit.
Er zijn treinen die vol zitten met drukke mensen, perrons die je moet onthouden.
Op de terugweg in hartje Amsterdam door de wietwalm (hallo misselijkmakende prikkel!) en de onvoorspelbare mensenmassa naar de trein.
Ik voel me soms alleen in de jungle die de wereld voor me is als ik moe ben. Dat andere mensen niet aan me zien welke handicap ik met me mee draag, dat ik dus ook geen begrip van ze kan verwachten.
Ik kan al zo moe worden van ergens heen gaan en hoe weer thuis te komen: mijn hoofd heeft duidelijkheid nodig, maar weet jij altijd precies wanneer je terug wilt/moet/kan? En hoe?
Ik kan alles altijd tot in de puntjes voorbereiden, maar het blijft zoals John Lennon ooit zei: life is what happens while you're busy making other plans.
Vind ik zelf soms heel leuk. Mijn hoofd niet. En mijn hoofd is de baas.
Reacties
Een reactie posten