Deze week beginnen sommige dingen te landen.
Dat ik misschien wel nooit méér kan werken dan 15 uur.
Dat ik zelf echt niet zo goed doorheb wanneer alles bij elkaar teveel is.
Dat ik daar misschien wel hulp voor moet aannemen.
Ik kan niet beschrijven hoe stom ik dat vind. Mijn hersenletsel is zo gewiekst dat ik wél alles kan (koken, intelligent werk doen, administratie, naar een concert) maar dat het gewoon niet allemáál kan. Want alles kost een schepje meer energie dan bij ongeletselde mensen.
Misschien is het goed omschreven als ik zeg alsof het lijkt alsof er maar 4 dagen in mijn week zitten, maar ik wel net zoveel moet doen als ieder ander. Boodschappen, werken, huishouden, vrienden spreken, sporten, koken, een dagje weg...
Ik kan dus niet alles en ik zal dingen uit handen moeten geven. Verschrikkelijk stom vind ik dat, zo moeten oude mensen zich voelen: dat je opeens beseft dat je niet alles meer zelf kunt.
En wie vertelt me wat ik dan aan iemand anders moet overlaten, om niet overbelast te raken? En wie gaat het dan doen? En waar haal ik dat geld vandaan?
Ik merk de laatste tijd dat ik meer vragen dan antwoorden heb. Lekker poëtisch wel, maar ik heb mijn leven liever iets concreter. Ik hoop dat de antwoorden met de tijd vanzelf ontstaan. Ik heb erg veel energie gestopt in alles regelen, maar ik deed geen leuke dingen meer en ik merk dat ik daar nogal overspannen van werd.
Dus voorlopig moet ik leuke dingen doen. Dat is een voorwaarde om de moed erin te houden. Tips voor gratis leuke dingen zijn welkom :-)
Reacties
Een reactie posten