Overprikkeling en motoriek

Een bijwerking van overprikkeling die snel wordt overschat: als je overprikkeld bent, kunnen je hersenen je lijf niet goed aansturen. 

Het is komende week de Dag van de overprikkeling en deze post bracht me ertoe dit stukje te schrijven.

Ik merk soms pas dat ik overprikkeld (en dus uitgeput) ben als ik letterlijk ergens tegenaan loop, mijn hoofd stoot, of vervelender nog: als ik vervelende blessures oploop zoals een gebroken enkel (en de zwakte die daarin overbleef daarna). Ik scheurde een spier in mijn schouder bij het keepen tijdens een wedstrijd waarin er al veel teveel gaande was aan stress, concentratie, lawaai, warmte...

Omgekeerd ben ik blij dat ik mijn overprikkeling steeds meer leer herkennen. Ik leer ermee leven, er rekening mee houden. Dat leidt ertoe dat ik me fitter voel en fitter ben. Ik leer waar ik me goed bij voel. Korte stukjes hardlopen, bijvoorbeeld, en de trots die volgt als ik dat heb gedaan op een moment dat ik al heel moe was. Zwemmen, omdat dat ook lekker loom kan en ik me dan geen zorgen hoef te maken om mijn enkel.

Het maakt helaas ook dat ik moest stoppen met een teamsport: ik kan niet garanderen dat ik met zo'n regelmaat fysiek kan presteren, mijn concentratie en fitheid zijn helaas factoren waar ik naar aanleiding van mijn hersenletsel weinig invloed op heb. Dat vind ik jammer, want ik houd enorm van sporten met een bal, in een team. Ik ben er goed in en ik mis de gezelligheid ervan. Maar het kost me in zijn totaliteit teveel inspanning van mijn hoofd.

Het is een instabiel leven, waarin ik zelf steeds stabieler word.