Vanmiddag liep ik met mijn hoofd tegen de muur. Letterlijk.
Ik ben al een tijdje moe. Onderbezetting op werk, de impact van de intelligente lockdown en de spanning van wat hierna komen gaat, dingen die thuis spelen en mijn eerste hooikoortservaring ooit (ik dacht minstens dat ik holteontsteking had, zo moe en ziek was ik) zorgen ervoor dat ik sneller moe ben dan normaal. En een 'normaal energieniveau' bestaat al niet in het hersenletsel-woordenboek. Het nieuwe normaal, ik lach erom.
Uitputting zorgt voor nog meer gevoeligheid voor (externe én interne) prikkels. Het geluid van de bovenburen de hele dag (televisiegeluiden tot in de tuin, dansjes op het plafond en naast mijn werkplek geschreeuw naar de eerste verdieping) zorgt voor minder concentratie. Het licht van de felle zon ontregelt me als ik buiten ben, in een wereld waar ik toch al vrij weinig snap van hoe we ons moeten gedragen. Ik hoor mijn hartslag harder als ik mijn noise cancelling headphones op heb, krimp soms opeens ineen bij de geluiden bij het opruimen van de schone vaat.
Een paar weken geleden dacht ik dat het heus wel mee zou vallen. Het lost zichzelf wel weer op, die vermoeidheid. Je tankt vanzelf weer bij als je niet teveel onderneemt en dan blijkt het achteraf allemaal best behapbaar. En dus ga ik door. Door met werken, met leuke dingen doen zoals na een intensieve dag toch nog een hockeytraining keepen, met nuttige dingen zoals administratie regelen, en boodschappen doen ondanks dat we hadden afgesproken dat mijn vriendin dat voorlopig zou doen vanwege mijn eerdere boodschappendrama.
Vandaag baal ik vreselijk dat mijn lijf me dwingt tot rust. Mijn hoofd gloeit, ik ben te moe om me gecoördineerd te bewegen en ik kan nauwelijks iets anders dan op de bank hangen. Het is dat ik bang ben dat ik een auto zal missen in het verkeer of met een misstap mijn enkel weer zal breken als ik de hort op ga, maar alles is leuker dan je zo voelen. Dan je erbij neerleggen. Maar het is wel echt de enige manier om de hoop op herstel te kunnen houden.
En als je dan dus tegen beter weten in tóch die kop koffie gaat zetten (ik had het gewoon aan mijn vriendin kunnen vragen), dan stoot je je hoofd dus tegen de muur. Keihard.
Zit je dan met een zak ijs op je hoofd.
Reacties
Een reactie posten