Kwetsuren

De laatste dagen voelt het alsof de gebeurtenissen zich herhalen. Het einde van een werkervaringsplek, het zoeken van een nieuwe. De slapeloze nachten door nervositeit, door verdriet over dat ik dit moet doorstaan. Tanden op elkaar, doorzetten maar.

De tijd moet zijn werk gaan doen, de tijd uitzitten wordt je grootste klus, zoiets zei de revalidatiearts. Ik heb geen begeleiding in werk, nu, ik heb geen neuropsycholoog meer. Ik heb slaappillen van de huisarts, lammetjes om me overdag kalm te houden, volgende week komt er een ambulant begeleider die me nog moet leren kennen. Ik voel me wrakhout.

Mijn vriendin had kaartjes gekocht voor een voorstelling gisteravond. Dat doet ze wel vaker zonder te overleggen. Niet altijd even handig, maar goed, verder houdt ze waar kan rekening met me, geeft me keuzes om wel of niet mee te gaan ergens heen, probeert altijd te begrijpen wat er speelt. Ik leg bijna alles uit.

Het voelt alsof ik haar kwets als ik wakker lig - ze wordt er altijd wakker van, 'ik voel je toch bewegen' ook als ik plat op mijn rug probeer alle spoken uit mijn hoofd te blazen, alle overprikkeling mijn lijf uit te laten stromen. Het voelt alsof ik haar kwets als ik mee ga ergens heen en ik blijf, maar vermoeid ben, het voelt alsof ik haar kwets als ik eerder weg moet, over een halfuur of nu want ik trek het écht niet meer. Het voelt alsof ik haar kwets als ik een avondje uit weken van tevoren afzeg omdat het niet in mijn allesbepalende energieplanning past én het voelt alsof ik haar kwets als ik last minute beslis dat het gewoon niet gaat…

Het voelt alsof ik haar kwets, mijn vrienden, mijn ouders, als ik niet kan komen, als ik niet kan helpen, als ik met mijn hoofd afwezig ben, lijfelijk of mentaal. Ik probeer alles steeds maar uit te leggen, maar dat lijkt niets te helpen tegen het gevoel dat het teveel is om uit te leggen en tegen het gevoel dat ik mensen kwets.

Ze zegt dat dat niet zo is, dat ik haar kwets. En om haar niet te kwetsen moet ik haar wel geloven. Ik doe mijn best.