Vanuit het raam op mijn tijdelijke werkplek kijk ik uit op een zonnewijzer. Ik heb nog niet helemaal uitgevogeld hoe deze oude klok werkt, maar mij is ook meermaals gezegd niet te letten op de tijd. Neem de tijd, heb geduld, was vaker dan ooit eerder het devies.
De zonnewijzer weerkaatst de laatste werkdagen vaker wel dan geen zonnestralen. Als ik mijn ogen dicht doe, voel ik het licht op mijn gezicht vallen. Ik ben jaloers op de vogels die zich op het kozijn van de wijzerplaat nestelen en direct kunnen genieten van de zon.
Met meer licht komt er meer energie. En met die energie wil ik iets (veel!) doen. Was het in de winter nog makkelijk om vroeg in bed te kruipen, nu voel ik dat ik naar buiten wil, mijn leven en mijn huis opruimen. Sneller leven dan in de winter.
Dat is een uitdaging: meer licht is meer energie, maar ik zal ook weer vaker struikelen over het feit dat ik mijn energiebesteding bewust moet uitsmeren.
Maar dat is niet waar ik over wilde schrijven. De zomer nadert. Vrienden die ik 10 jaar ken, willen als ‘jubileum’ een lang weekend weg (en ik ook). Mijn vriendin wil een paar dagen naar Brugge (en ik ook). Het klassiekemuziekfestival waar ik jaarlijks met een vriendin heen ga, verkoopt binnenkort vroegevogelkaarten. Wat een fijne dingen om naar uit te kijken!
Wat niet zo fijn is, is dat ik nu elke acht weken naar de bedrijfsarts moet. En meer dan eerder, ligt het elke afspraak weer aan het oordeel van die bedrijfsarts hoe mijn zomer eruit ziet. Wat zullen mijn verplichtingen zijn? Welke dagen kan ik ‘vrij’ nemen, waarvan? En mijn leven daarna…?
Soms vind ik de onduidelijkheid van het vervolg van mijn werkend leven echt ondraaglijk. Ik word er af en toe midden in de nacht van wakker, en dan kan ik niet meer slapen tot ik uitgehuild heb bij die naast me... Ik benijd haar niet, op dat vlak.
Ik ben blij met de plek waar ik nu werk. Ik prijs me gelukkig dat ik in Nederland woon en dat ik dus opgevangen word door een uitkering, zolang ik nog niet stabiel genoeg ben om mijn eigen baan te zoeken en duurzaam te functioneren.
Maar ik ben ook overgeleverd aan de bureaucratie. Ik weet dat het goed voor me is om de tijd te krijgen, maar ik wil ook graag weten waar ik het voor doe. Ik wil plannen maken voor later, of dat nou de zomer is of een iets langere termijn, maar op dit moment kan ik me geen toekomstbeeld vormen waarbij er niet duizend vragen oprijzen.
Ik leef niet om te werken, misschien lijkt dat nu zo. Maar ik wil graag weten wat ik wél bij kan dragen. Ik wil ook weten wat dat mij oplevert. In geld, in energie, in uitdaging, in voldoening. Wat voor toekomst ik daarop kan bouwen. En de zomer wordt daarin een bepalende factor: keuringen, sollicitaties. Er staat minder vast dan ooit. Soms bevrijdt dat me (alles ligt open! begin opnieuw!) en soms slaap ik er niet van...
Tussen die nachten door slaap ik ook wél goed, en geniet ik van de zon buiten. Wandelend, met een koffie op het terras. In april staan er (na jaren geen vakantie) een paar dagen Schotland op het programma. Of er nou regen of zon is, ik ben voorbereid en ik kijk er erg naar uit.
En ik heb zin in met vrienden in het park, in zomer, in vrij zijn van re-integratieplichten en weer zelf plannen maken voor mijn eigen leven.
De zonnewijzer weerkaatst de laatste werkdagen vaker wel dan geen zonnestralen. Als ik mijn ogen dicht doe, voel ik het licht op mijn gezicht vallen. Ik ben jaloers op de vogels die zich op het kozijn van de wijzerplaat nestelen en direct kunnen genieten van de zon.
Met meer licht komt er meer energie. En met die energie wil ik iets (veel!) doen. Was het in de winter nog makkelijk om vroeg in bed te kruipen, nu voel ik dat ik naar buiten wil, mijn leven en mijn huis opruimen. Sneller leven dan in de winter.
Dat is een uitdaging: meer licht is meer energie, maar ik zal ook weer vaker struikelen over het feit dat ik mijn energiebesteding bewust moet uitsmeren.
Maar dat is niet waar ik over wilde schrijven. De zomer nadert. Vrienden die ik 10 jaar ken, willen als ‘jubileum’ een lang weekend weg (en ik ook). Mijn vriendin wil een paar dagen naar Brugge (en ik ook). Het klassiekemuziekfestival waar ik jaarlijks met een vriendin heen ga, verkoopt binnenkort vroegevogelkaarten. Wat een fijne dingen om naar uit te kijken!
Wat niet zo fijn is, is dat ik nu elke acht weken naar de bedrijfsarts moet. En meer dan eerder, ligt het elke afspraak weer aan het oordeel van die bedrijfsarts hoe mijn zomer eruit ziet. Wat zullen mijn verplichtingen zijn? Welke dagen kan ik ‘vrij’ nemen, waarvan? En mijn leven daarna…?
Soms vind ik de onduidelijkheid van het vervolg van mijn werkend leven echt ondraaglijk. Ik word er af en toe midden in de nacht van wakker, en dan kan ik niet meer slapen tot ik uitgehuild heb bij die naast me... Ik benijd haar niet, op dat vlak.
Ik ben blij met de plek waar ik nu werk. Ik prijs me gelukkig dat ik in Nederland woon en dat ik dus opgevangen word door een uitkering, zolang ik nog niet stabiel genoeg ben om mijn eigen baan te zoeken en duurzaam te functioneren.
Maar ik ben ook overgeleverd aan de bureaucratie. Ik weet dat het goed voor me is om de tijd te krijgen, maar ik wil ook graag weten waar ik het voor doe. Ik wil plannen maken voor later, of dat nou de zomer is of een iets langere termijn, maar op dit moment kan ik me geen toekomstbeeld vormen waarbij er niet duizend vragen oprijzen.
Ik leef niet om te werken, misschien lijkt dat nu zo. Maar ik wil graag weten wat ik wél bij kan dragen. Ik wil ook weten wat dat mij oplevert. In geld, in energie, in uitdaging, in voldoening. Wat voor toekomst ik daarop kan bouwen. En de zomer wordt daarin een bepalende factor: keuringen, sollicitaties. Er staat minder vast dan ooit. Soms bevrijdt dat me (alles ligt open! begin opnieuw!) en soms slaap ik er niet van...
don't wait for everything to be perfect before you decide to enjoy your life
- Joyce Meyer
Tussen die nachten door slaap ik ook wél goed, en geniet ik van de zon buiten. Wandelend, met een koffie op het terras. In april staan er (na jaren geen vakantie) een paar dagen Schotland op het programma. Of er nou regen of zon is, ik ben voorbereid en ik kijk er erg naar uit.
En ik heb zin in met vrienden in het park, in zomer, in vrij zijn van re-integratieplichten en weer zelf plannen maken voor mijn eigen leven.
Reacties
Een reactie posten