Wie dan leeft, wie dan zorgt

Lesgeven met Lotte a.k.a. waarom hersenletsel in het onderwijs (voor mij) een no-go is

Als je in het onderwijs zit, weet je het zelf: elke dag is anders. Dat is leuk, maar mijn hersenen werken alleen optimaal bij extreem veel structuur. Of beter gezegd: ze moeten zich 10 slagen in de rondte werken als er iets anders loopt dan verwacht.

Een dag “eerder klaar met lesgeven” was fijn, maar eerder naar huis betekende weer bedenken wat ik dan ging doen, wat betekende dat ik op een moment dat ik al bekaf was, nog moest bedenken wat nu dan de nieuwe volgorde van bezigheden zou zijn en of ik me dan niet zou vergissen in wat er nog moest gebeuren, zag ik niet toch iets over het hoofd...? Dat werkte niet, waardoor ik juist op de dagen dat ik meer tijd voor mezelf had, thuis instortte, moe en gefrustreerd over het feit dat ik op zo'n dag juist mínder gedaan kreeg én dat het me niet lukte om te ontspannen als daar nu opeens tijd voor was...

Als je niet in het onderwijs werkt en je pubers dus alleen maar tegenkomt in het wild, weet je: die zijn druk. HEEL druk. Of heel rustig, maar dan heb je er gewoon geen last van en merk je ze niet op als zodanig. Nu waren mijn teacher skills wel dusdanig ontwikkeld dat ik in de klas enige orde en rust kon bewaren - dat kost ook energie, maar het meest vermoeiende is wel dat je ze om die in de hand gehouden les vervolgens op je hele werkplek veel drukker treft: hard lachend in de gang die je inloopt als je net klaar bent, schreeuwend op het plein als je naar buiten gaat. Als je pauze houdt en ze nog een vraagje hebben dat in de klas niet kon. Tijdens je tussenuur, in een groepje giechelend als ze iets in een postvakje willen hebben.

Ik kwam laatst in een museum een klas tegen. Ze waren relatief rustig, gedroegen zich voor een groep netjes en toch keken omstanders geërgerd. Een halfuurtje later zag ik ze zittend voor schilderijen zitten tekenen voor een opdracht, totale concentratie, even niet bezig met imago. Ik was vertederd en zei tegen mijn vriendin “kijk, zo kunnen ze ook zijn! Zo had ik ze vaak genoeg óók in de klas! Lief hè?!”

En mijn hart brak een beetje.