Nahaha!

Knowing you can always count on me, for sure That's what friends are for For good times and bad times - Dionne Warwick Aankomend weekend trouwt een dierbare vriendin. Een fantastische dag moet dat worden: een kasteel, twéé jurken, heel veel vrienden… Ik wil er geen minuut van missen. Maar ik moet wel. Wil ik de hele dag volhouden, dan moet ik deze week een streng rust-reinheid-regelmaatregime aanhouden. Elke middag na de lunch naar bed. Elke avond op tijd erin. Goed eten. Elke dag minimaal één dagdeel een groot kruis in de agenda (de meeste dagen tellen twee kruizen). Veel naar buiten. Veel ontspannen. Alles op tijd bedenken. Overal op anticiperen. Geen spontane uitschieters. Want ik wil er geen minuut van missen. Maar wil ik er niet ook nog een week van moeten bijkomen, dan moet dat dus wel. Ik maak me al maanden zorgen over hoe ik deze dag ga doortaan. En daar heb ik van geleerd. Ik dacht dat ik deze vriendin zou belasten met een ‘onnodige taak’, maar ik heb haar gebeld en de...

Ken je dat? Dat je je smartphone zo’n twee jaar hebt en dat je batterij sneller leeg loopt. Dat je apps trager werken: hij moet nét wat vaker aan de lader dan praktisch is. Soms, bij stom toeval, laadt het oudje supersnel op en na een bemoedigend klopje en wat gezonde WiFi gaat het internet, zij het sporadisch, als een speer. Maar eigenlijk weet je: het ding is aan vervanging toe. Ik ben nog maar 30, maar mijn hersenpan werkt zo. Er valt niks te vervangen, zelfs geen nieuwe batterij te plaatsen. De rest van mijn leven moet ik het hiermee doen. Sommige ochtenden moet ik opstarten met 60%, of 30. Ook als ik de hele nacht aan de lader heb gelegen. Er is geen peil op te trekken. Bijna alle dagen is er ’s middags een siësta nodig. Dat is soms super frustrerend.

happiness isn't about getting what you want all the time it's about loving what you have and being grateful for it Acht jaar geleden had ik dood kunnen zijn. Echt dood, als kasplantje geretourneerd, met verlamde weetikwattes… maar ik ben niet dood. En ik ben geen kasplantje. En er is niks verlamd. En ik heb een universitair diploma gehaald. En ik kan sporten. En ik kan werken. Denk ik. Ik heb wel eens tegen mensen gezegd ‘Ik heb geluk gehad, hoor!’. Ik heb mezelf ook wel eens het woord ‘dankbaar’ horen uitspreken. Maar het wringt. Want ja, ik ben opgelucht dat het niet anders is gelopen. En ik geloof dat mijn geloof en mijn rotsvast vertrouwen in ik-weet-niet-wat, ik denk zoiets als leven, me door de afgelopen jaren heen hebben gesleurd. Ik weet alleen niet zo goed waar ik dankbaar voor moet zijn. Ik weet niet zo goed in welke zin ik ‘geluk’ heb gekend als het gaat om mijn lijf, mijn hoofd, de rest van mijn leven. Als je ziek bent, als je beperkt bent, en je spreekt me...

Ik wil mezelf niets opleggen, maar ik had me toch echt voorgenomen om voor elke doordeweekse dag een stukje te typen. Gisteren was ik heel dapper begonnen aan een tweede stukje, maar als ik nu naar al mijn ideeën kijk denk ik: nah… zonder hoofdletters. Vandaag, gisteren, en juist ook al eergisteren, ben ik ziek. Ziek zoals iederéén wel eens ziek is: heel veel snot (excuus), hoofdpijn, keelpijn, spieren die niks willen, droge mond, mijn hele weerstand is weggeblazen door de herfstwind, denk ik. Ik heb vorige week nogal wat gewandeld, gezwommen, hardgelopen en gehockeyd. Op het zwemmen na allemaal buiten, maar ook dan ga je dus wel met een nat hoofd naar huis, ‘s avonds in de kou. Al met al denk ik een slechte combinatie met de weersomslag. Dus nu ben ik even volledig inactief. Ik sta ‘s ochtends op met mijn vriendin, eet dan braaf een ontbijt in het kader van ‘aansterken kost ook energie’, ik douche en spoel mijn holtes leeg, en dan ben ik dus alweer gesloopt en ga mijn bed in. Dan...

Ik houd niet van tijdsrestricties: mezelf zeggen dat ik in 10 minuten iets moet doen. Ik word daar slomer van, gestrest, ik raak mijn concentratie kwijt. Maar afgelopen jaar heb ik geleerd dat er letterlijk en figuurlijk betere poëzie uit deze vingers en dit brein komt, als ik mezelf beperk. Ik ben beperkt doordat ik altijd alles góed wil kunnen, nee béter, nee bést. Als ik een blog ga schrijven, dan ga ik eerst álle onderwerpen verzinnen. En dan ga ik álle artikelen bij elkaar zoeken én lezen, die daarbij van pas kunnen komen. Op zo’n manier komt er natuurlijk niks van. En hoe leuk ik het ook vind om nieuwe dingen te leren (trompet spelen, haken, klussen, een nieuwe filosofische denkwijze), ik ben er niet zo goed in om mezélf iets nieuws te leren. Omdat ik dus altijd alles héél grondig moet aanpakken. En, let’s face it, op het moment dat ik iets aanpak, word ik er vaak ook echt goed in. Dus, nou ja, dit wordt een soort cursus in falen. Blogjes schrijven in 10 minuten. Dit jaar lie...