happiness isn't about getting what you want all the time
it's about loving what you have and being grateful for it
Acht jaar geleden had ik dood kunnen zijn. Echt dood, als kasplantje geretourneerd, met verlamde weetikwattes… maar ik ben niet dood. En ik ben geen kasplantje. En er is niks verlamd. En ik heb een universitair diploma gehaald. En ik kan sporten. En ik kan werken. Denk ik.
Ik heb wel eens tegen mensen gezegd ‘Ik heb geluk gehad, hoor!’. Ik heb mezelf ook wel eens het woord ‘dankbaar’ horen uitspreken. Maar het wringt.
Want ja, ik ben opgelucht dat het niet anders is gelopen. En ik geloof dat mijn geloof en mijn rotsvast vertrouwen in ik-weet-niet-wat, ik denk zoiets als leven, me door de afgelopen jaren heen hebben gesleurd. Ik weet alleen niet zo goed waar ik dankbaar voor moet zijn. Ik weet niet zo goed in welke zin ik ‘geluk’ heb gekend als het gaat om mijn lijf, mijn hoofd, de rest van mijn leven.
Als je ziek bent, als je beperkt bent, en je spreekt met artsen of met lotgenoten, dan houdt het je op de been als je beseft dat het altijd erger had gekund. En dat je er maar goed van af bent gekomen. Daarna gaat je leven verder. Je probeert zo goed en zo kwaad als het gaat verder te gaan alsof het met jou heel goed gaat, want ja, het had zoveel erger kunnen zijn…
En dan, bam, zeven jaar later, realiseer je je dat je leven helemaal niet zo gaat lopen zoals je het wilde en dacht en hoopte. Je past je aan aan wat er nog wel kan. En eerst vind je dat dan heel erg. En later leg je je erbij neer. En niet heel veel later voel je je af en toe ontzettend gelukkig. Maar dan komt er zo'n citaat voorbij met het woord 'dankbaar' erin.
Het woord dankbaar ziet er voor mij uit als een hele, lange, dikke middelvinger. Die je dan in je keel steekt. Waardoor je moet kotsen. Ik ben helemaal niets of niemand dankbaar dat er dingen beter zijn gegaan dan het slechtste scenario. Soms is het leven gewoon even heel erg extreem niet normaal kut, soms gebeuren er dingen die helemaal nooit meer goed gaan komen.
Daar kun je hooguit mee leren leven, zodat je niet verbitterd raakt. Het leven is oneerlijk, het lijkt mij persoonlijk alleen niet zo verstandig om te leven in de overtuiging dat iets of iemand jou onrecht heeft aangedaan. Maar dankbaar? Het lot en je levensloop hoef je echt niet dankbaar te zijn. Ik kan alleen mezelf en de lieve mensen om me heen dankbaar te zijn dat ik me af en toe, soms heel erg vaak, ontzettend (heel erg extreem niet normaal) gelukkig voel. En ik ben trots, dat dat kan, ondanks alles.
Reacties
Een reactie posten