Ik houd niet van tijdsrestricties: mezelf zeggen dat ik in 10 minuten iets moet doen. Ik word daar slomer van, gestrest, ik raak mijn concentratie kwijt. Maar afgelopen jaar heb ik geleerd dat er letterlijk en figuurlijk betere poëzie uit deze vingers en dit brein komt, als ik mezelf beperk.
Ik ben beperkt doordat ik altijd alles góed wil kunnen, nee béter, nee bést. Als ik een blog ga schrijven, dan ga ik eerst álle onderwerpen verzinnen. En dan ga ik álle artikelen bij elkaar zoeken én lezen, die daarbij van pas kunnen komen.
Op zo’n manier komt er natuurlijk niks van. En hoe leuk ik het ook vind om nieuwe dingen te leren (trompet spelen, haken, klussen, een nieuwe filosofische denkwijze), ik ben er niet zo goed in om mezélf iets nieuws te leren. Omdat ik dus altijd alles héél grondig moet aanpakken. En, let’s face it, op het moment dat ik iets aanpak, word ik er vaak ook echt goed in. Dus, nou ja, dit wordt een soort cursus in falen. Blogjes schrijven in 10 minuten.
Dit jaar liep ik tegen grotere beperkingen aan dan hierboven, dacht ik althans. Een beperking die ik al langer had, die nog net zo onomkeerbaar is als acht jaar geleden, maar die ik nu niet langer kon negeren.
Mijn beperkingen voor deze blogs? Een quote, 10 minuten en niet-aangeboren hersenletsel.
(en mocht het eens wat langer worden of niet specifiek NAH zijn, vergeef me dat dan, want ik kan het mezelf al zo moeilijk vergeven)
Ik ben beperkt doordat ik altijd alles góed wil kunnen, nee béter, nee bést. Als ik een blog ga schrijven, dan ga ik eerst álle onderwerpen verzinnen. En dan ga ik álle artikelen bij elkaar zoeken én lezen, die daarbij van pas kunnen komen.
Op zo’n manier komt er natuurlijk niks van. En hoe leuk ik het ook vind om nieuwe dingen te leren (trompet spelen, haken, klussen, een nieuwe filosofische denkwijze), ik ben er niet zo goed in om mezélf iets nieuws te leren. Omdat ik dus altijd alles héél grondig moet aanpakken. En, let’s face it, op het moment dat ik iets aanpak, word ik er vaak ook echt goed in. Dus, nou ja, dit wordt een soort cursus in falen. Blogjes schrijven in 10 minuten.
Dit jaar liep ik tegen grotere beperkingen aan dan hierboven, dacht ik althans. Een beperking die ik al langer had, die nog net zo onomkeerbaar is als acht jaar geleden, maar die ik nu niet langer kon negeren.
Mijn beperkingen voor deze blogs? Een quote, 10 minuten en niet-aangeboren hersenletsel.
(en mocht het eens wat langer worden of niet specifiek NAH zijn, vergeef me dat dan, want ik kan het mezelf al zo moeilijk vergeven)
Reacties
Een reactie posten