Het was me de dag wel weer, zo'n persco-dagje. Na een paar jaar training in vallen en opstaan (ook wel Leven Met Hersenletsel genoemd) maken ze mij de pis niet meer zo snel lauw.
Zo eens in de maand is er een uurtje dat iedereen schijnt te Moeten Zien: De Persconferentie. Als je dingen in de wereld al niet begreep, dan heb je er na dat Moment nog wel wat levensvragen bij gekregen.Ik ben geen ziener en mijn leven in coronatijd is zeker niet gemakkelijk, maar mijn oplossing voor het voorkomen van nóg meer vragen, de daarbij horende zoektocht, de paniek en angst en het cynisme (enz. enz. enz.) is: bekijk de persconferentie niet. Volg géén nieuws. Roep heel hard om je heen dat je bewust geen nieuws volgt omdat het je triggert - zo wordt het ook nauwelijks mondeling aan je medegedeeld wat voor vreselijke sentimenten er spelen. Vraag iemand in je omgeving om je een seintje te geven als zo'n conferentie eraan komt, en zoek achteraf de nieuwe regels op.
Als die nieuwe regels er zijn, volg je die op en vraag je je verder gewoon niet af waarom ze er zijn. Binnen de regels (dus zonder wat alle 'specialisten' via de media aan je meedelen) is er nog best veel mogelijk. En als de regels onduidelijk zijn, volg dan gewoon de interpretatie die jij, voor jezelf, het meest verstandig acht. Denk ook aan je eigen mentale gesteldheid als je in de vorige zin leest "jij, voor jezelf, het meest verstandig". Niet in de egoïstische, anarchistische zin, maar wel in de meest ruime zin van het woord gezondheid.
Mijn leven moet doorgaan, perspectief houden. Overprikkeling is slecht voor een geletseld hoofd. Onderprikkeling ook, dat vergeten mensen nog weleens. Bij onderprikkeling is er een ernstige kans op depressie en angst - twee ontwikkelingen waar ik gevoelig voor ben en die erg getriggerd worden zodra ik stukjes nieuws mee krijg. nieuws gedijt bij slecht bericht. Thuis 'veilig' niks zitten doen en al het nieuws in de gaten houden zorgt dus voor een vreselijk angstig en moedeloos hoofd. Mega ongezond.
Vrienden spreken, veel naar buiten, sporten, creativiteit voeden, afleiding: binnen de regels is er nog best veel aan gezonde prikkels mogelijk. Wat er wél mogelijk is, daar word je gelukkig van. Denken in onmogelijkheden, dat maakt je geest klein en je dagen somber en frustrerend.
De afgelopen tijd heb ik veel geschreven over wat mij allemaal belemmert aan "deze tijd". Maar het helpt allemaal niet, dus ik heb het niet gepost. Ja, thuiswerken in mijn situatie is extra klote. Ja, elke maand een nieuwe maatregel gaat in tegen mijn noodzaak van structuur. Ja, de supermarkt is de hel op aarde. Maar ik heb brood op de plank nodig, en daarvoor moet ik al die hobbels overwinnen. En dat doe ik elke dag, en dat maakt me ook trots. En ik wil niet teveel leven met lijden. Ik wil dit leven opbouwen waar het mogelijk is. Het leven staat niét stil!
En het allerbelangrijkste is dat we elkaar nog altijd hebben. In de tijd dat je alle nieuwsberichten aan het doorzoeken bent naar een sprankje hoop, kun je ook even die ene vriendin opbellen om te vragen wat ze aan het doen is. Of ze nog tips heeft voor een leuke serie, een goed boek, een mooie wandeling in de buurt... je praat nog eens met iemand.
P.s. het is lastiger dan het lijkt, geen nieuws volgen. Mijn handen willen steeds NOS intypen, ik heb Instagram uitgezet en kijk nog nauwelijks op Facebook. Maar als je je telefoon een beetje leert negeren, is de wereld verrassend nieuwsvrij. En je vrienden zijn buiten social media om eigenlijk ook socialer.
Daarnaast is mijn motto in dezen inmiddels ook: het is aan anderen om de controle te houden. Ik kan dat niet, ik kan hooguit de regels naleven.
Reacties
Een reactie posten