Ik luister niet zo vaak podcasts. Ik geloof dat ik niet zo goed ben in het luisteren naar iets dat niet echt hier is. Bij luisterboeken haak ik na tien minuten gewoon af, terwijl ik van verhalen houd: ik kan niet meer opletten. En het allerergste is dat ik de online vergaderingen van mijn werk ook moeilijk kan volgen op de momenten dat anderen een verhaal afsteken - dat is dus het grootste deel van de tijd. Alsof de vibraties van de lucht om me heen nodig zijn om informatie niet alleen mijn oren te laten bereiken, maar ook mijn hersenen. Ik moet dan heel actief meedoen: notuleren (veel te intensief voor mijn hoofd) of zelf ook bijdragen (leuk, maar dan voel ik me weer zo aanwezig).
Is dat een hersenletselding? Ik weet het niet. Bellen kan ik wel, heel gezellig en "echt" vind ik dat zelfs, maar de wereld om me heen lijkt dat te vinden van videobellen. En dat bezorgt mij dan weer veel prikkels. Met een beetje moeheid erbij heb ik ook al meermaals mijn telefoon uit mijn handen laten vallen tijdens het beeldbellen.
Ach, ik vind het een lastige tijd voor menselijk contact. Af en toe bel ik iemand, en verder ben ik teruggeschakeld op ouderwets bezoeken. Er gaat niets boven iemand in de ogen kunnen kijken, allebei echt aanwezig zijn, en een activiteit delen op locatie - of dat nou thee drinken of wandelen is. En dat gaat allemaal voorzichtig, en dat moet het dan maar zijn.
Reacties
Een reactie posten