Wennen

Het is moeilijk om mijn vermoeidheid van de afgelopen dagen niet te zien als een reactie op de afgelopen maanden, waarin veranderingen schering en inslag waren en alle vorm van structuur van buitenaf ontbrak.

Of het nou de tijd is of gewoon de grilligheid van mijn hersenletselsymptomen, het enige verstandige wat ik eraan kan doen is me erbij neerleggen. Dan maar even niet op de fiets naar werk, dan maar iets minder vaak hardlopen, dan maar even niet zoveel klusjes doen in huis, wat minder uren intensieve leuke dingen doen, en weer in de eerste versnelling. Oordoppen overal in, 's middags bijslapen, je dagen indelen en die structuur aanhouden...

Deze periodes, waarin ik opeens veel minder prikkels aankan, me overbelast voel en me daardoor ook veel meer zorgen maak, vind ik lastig. Hoe verklaar je dit op werk, en naar je vrienden toe? Hoe negeer je nieuws maar laat je mensen in hun waarde? Moet je niet juist méér bewegen? Kun je er wel op vertrouwen dat er weer een periode komt met meer energie?

Dat laatste gebeurde tot nu toe wel altijd. Juist als ik het even rustiger aan deed. Met weer meer structuur in het vooruitzicht (Ik ga een leuke creatieve cursus doen, bijvoorbeeld) heb ik ook wel het vertrouwen dat ik niet voor eeuwig in deze neergang blijf hangen.

Maar misschien is dat nog wel het moeilijkste aan chronisch ziek zijn, in mijn geval althans: dat je niet chronisch ziek bent. Dat je periodes kent waarin je je gezond voelt, fit, en dan opeens word je weer heel hard overvallen door alles waarin je ziekte je beperkt. En ik vraag me af of je daar ooit écht helemaal aan leert wennen.