Who needs sleep?

Hoewel ik nooit meer kook (dat doet mijn vriendin) omdat ik tegen vijven al

 hélemaal op ben, ik na het eten niet veel meer doe en rond acht uur afbouw naar bedtijd, heb ik mezelf steeds weer wijs gemaakt dat ik het best goed volhoud in deze "coronatijd".

Elke paar weken verandering (hallo schakelen met mijn NAH-brein), en niet omdat ik dat zelf nou nodig vind om vooruit te gaan, maar omdat alle maatregelen om me heen dat eisen. Van de ene op de andere week thuis werken, het werk dat daardoor inhoudelijk ook verandert, ander soort contact met collega's en vrienden, en laten we wel wezen: minder écht contact.
Vervolgens de versoepeling waar ik de helft van begrijp, niet omdat ik nou zo dom ben, maar omdat ik niet begrijp dat die ene kennis van me wel in het vliegtuig mag stappen naar Griekenland, maar ik niet met mijn ouders in één auto mag zitten. Of nou ja, misschien is dat allemaal heel logisch en ben ik wel dom.

Structuur is ver te zoeken. Er wordt een enorm beroep gedaan op mijn beperkte capaciteit in schakelen van de ene situatie naar de andere. Zowel in grote lijnen (lees hierboven) als op mijn werk, waar alles 'urgent' is en binnen kortere tijd dan normaal op de website moet staan want anders lopen we achter de feiten aan...
Ik zou in april op vakantie gaan. Die ging niet door en ik nam geen vakantie op. Maar nu merk ik wel degelijk dat ik die vakantie nodig had. Gisteren besloot ik dat ik volgende week spoedvakantie nodig heb.

De urgentie van de noodrem wordt me vooral duidelijk als ik in mijn agenda of dagboek kijk, maar ik vóél het niet in mijn lijf en dat vind ik vreemd en schrikbarend. Want ik slaap slecht in (niks voor mij), ik slaap slecht door, ik heb meer paniekremmers (pillen) nodig dan normaal. Mijn lijf raakt op en ik sta erbij en ik kijk ernaar. Als ik 's avonds probeer een oefening te doen (soort meditatie) kom ik eigenlijk niet meer tot ontspannen. Dan slaap ik dus niet in, of ik slaap in en word een paar uur later wakker. Ik sta ook de hele dag zo ongelofelijk áán, ben als een woeste in de tuin bezig of aan het naaien of...

Elke vorm van structuur in mijn leven mist, hoeveel moeite ik er ook voor doe. Elke dag vliegen de prikkels me om de oren op álle manieren, want iedereen in de buurt is thuis, er wordt veel informatie gedeeld (zelfs al kijk ik nóóit nieuws), er wordt veel beroep op me gedaan. En ik mis een uitlaatklep en afleiding. Ik mis vrienden, een feestje, ontlading. 

Mijn hoofd raakt veel te vol met indrukken en spanning en informatie het kussen en komt niet echt tot rust. En dan slaap ik niet goed, niet lang genoeg, en zo begin ik elke dag met nog meer achterstand...

Afgelopen drie jaar heb ik keihard gewerkt om naar dat moeilijke hoofd van me te luisteren. Ik word er zo mismoedig van dat ik nu weer zo weinig invloed hebt op de overbelasting van mijn hersens.