'Ik volg het nieuws even niet. Laten jullie horen als ik iets anders moet doen dan normaal?'
Zo (ongeveer) sloot ik mijn vorige stukje af, niet wetende dat een week later het nieuws omzeilen domweg onmogelijk was en dat, nou ja, véél anders "moet" dan normaal.
Zoals veel memes grappen, deed ik al veel aan social distancing - al was ik juist net weer een beetje sociaal aan het opschroeven - en ik ging al niet vaker dan strikt noodzakelijk de stad in of naar de supermarkt.
Maar als ik wil dat ik functioneer, moet de focus liggen op: wat is goed voor mij? Ik heb tijd voor mezelf nodig (terwijl we nu constant samen thuis zijn), ik heb structuur nodig (elke dag loopt weer anders), ik kan niet teveel prikkels aan (je krijgt van alle kanten nieuws naar je toe geslingerd, of grapjes, of zenteksten die je erop wijzen dat Alles Nu Anders Is). Mijn werk is naar thuis verhuisd en dat werkt gewoon, letterlijk, niet. Ik heb een arbeidsbeperking die precies dit soort situaties betreft. En dat terwijl ik echt heeeeel graag nu zou werken. Ik doe een poging maar ik word niet blij van hoe het gaat.
Dan hebben we het nog niet eens over het luidruchtige gezin dat boven ons woont en dat nu 24/7 thuis dansjes doet op ons plafond en de boel bij elkaar ruziet. En ik wil er niks van zeggen, want iedereen heeft het zwaar.
Een vriendin zei laatst 'Lot jij hebt altijd vertrouwen dus het komt altijd een soort van goed.' En na alles waar ik me uit heb geworsteld, geloof ik ook dat ik dit wel aankan. Ik ben een professional in social distancing en quarantaine, en ik kan mijn zorgen opeens verrassend goed opzij zetten.
Maar mijn dagelijks leven is toch wel een stuk zwaarder dan normaal. Vergelijk mijn letsel wat dat betreft gerust met autisme: als het anders loopt, loopt mijn hoofd vast. En dat zorgt voor meer huilen, extreme vermoeidheid en slechte concentratie. En het idee dat dit geen status quo blijft maar dat er de komende weken steeds iets verandert, veeg mij maar op.
Zorg goed voor jezelf en kijk om naar elkaar, want er zijn mensen zoals ik die dit niet zo goed onder woorden kunnen brengen als ik en die minder mensen om zich heen hebben. Bel de mensen om je heen op en vraag niet alleen wat ze doen of hoe bang ze zijn voor het virus, maar vraag hoe ze zich voelen buiten dat alles. Daar wordt de wereld beter van.
Zo (ongeveer) sloot ik mijn vorige stukje af, niet wetende dat een week later het nieuws omzeilen domweg onmogelijk was en dat, nou ja, véél anders "moet" dan normaal.
Zoals veel memes grappen, deed ik al veel aan social distancing - al was ik juist net weer een beetje sociaal aan het opschroeven - en ik ging al niet vaker dan strikt noodzakelijk de stad in of naar de supermarkt.
Maar als ik wil dat ik functioneer, moet de focus liggen op: wat is goed voor mij? Ik heb tijd voor mezelf nodig (terwijl we nu constant samen thuis zijn), ik heb structuur nodig (elke dag loopt weer anders), ik kan niet teveel prikkels aan (je krijgt van alle kanten nieuws naar je toe geslingerd, of grapjes, of zenteksten die je erop wijzen dat Alles Nu Anders Is). Mijn werk is naar thuis verhuisd en dat werkt gewoon, letterlijk, niet. Ik heb een arbeidsbeperking die precies dit soort situaties betreft. En dat terwijl ik echt heeeeel graag nu zou werken. Ik doe een poging maar ik word niet blij van hoe het gaat.
Dan hebben we het nog niet eens over het luidruchtige gezin dat boven ons woont en dat nu 24/7 thuis dansjes doet op ons plafond en de boel bij elkaar ruziet. En ik wil er niks van zeggen, want iedereen heeft het zwaar.
Een vriendin zei laatst 'Lot jij hebt altijd vertrouwen dus het komt altijd een soort van goed.' En na alles waar ik me uit heb geworsteld, geloof ik ook dat ik dit wel aankan. Ik ben een professional in social distancing en quarantaine, en ik kan mijn zorgen opeens verrassend goed opzij zetten.
Maar mijn dagelijks leven is toch wel een stuk zwaarder dan normaal. Vergelijk mijn letsel wat dat betreft gerust met autisme: als het anders loopt, loopt mijn hoofd vast. En dat zorgt voor meer huilen, extreme vermoeidheid en slechte concentratie. En het idee dat dit geen status quo blijft maar dat er de komende weken steeds iets verandert, veeg mij maar op.
Zorg goed voor jezelf en kijk om naar elkaar, want er zijn mensen zoals ik die dit niet zo goed onder woorden kunnen brengen als ik en die minder mensen om zich heen hebben. Bel de mensen om je heen op en vraag niet alleen wat ze doen of hoe bang ze zijn voor het virus, maar vraag hoe ze zich voelen buiten dat alles. Daar wordt de wereld beter van.
Reacties
Een reactie posten