Het nieuws volgde ik al lang niet meer. Er was een tijd - die gelukkig voorbij is - dat ik bij elk stukje over een stijgend aantal daklozen dacht dat ik daar morgen ook bij zou horen. Niet zo handig dat ik in die periode bij een organisatie werkte die werkte aan een plastic pollution solution: ik beheerde de social media en ik heb het einde van de wereld door in plastic stikkende beesten al 10x meegemaakt in mijn hoofd. Midden in de nacht.
Zo'n angstperiode hoort er geloof ik een beetje bij als je een stressvolle periode doormaakt. Je wordt hyper, angstig of depressief. Of misschien nog iets anders, maar ik heb alle drie de hokjes wel eens afgetikt.
Die van angst vond ik het ergst: het lijkt zo echt. En alles om je heen speelt erop in. Vooral dat nieuws, nieuws dat niet te vermijden is. Zelfs als je geen tv meer kijkt, de radio uitzet, je social media even on hold houdt, geen NOS meer checkt... Er sijpelt altijd wel iets door op straat, in gesprekken met vrienden. Je kunt helaas niet onder een steen leven.
Ik zou die steen wel graag vinden. Inmiddels kan ik best goed omgaan met het concept nieuws, maar eigenlijk vind ik het bullshit. Paniekcommercie die Erg alleen maar Erger maakt. Ergerlijk vind ik dat.
Ik mag dan chronisch ziek zijn, met mijn weerstand is (even afkloppen) weinig mis, en door mijn probleem met prikkels doe ik nog weinig in groepen. Met mijn warrige hoofd begrijp ik alleen niet zo goed wat ik met al dat nieuws over het coronavirus moet. Dus ik denk dat ik in nieuwsquarantaine ga, laten jullie me horen als ik iets anders moet doen dan normaal?
Reacties
Een reactie posten