Ik voel me vrijer. De ketenen van de ziektewet met al haar verplichtingen maar wat mij betreft vooral ook restricties zijn verleden tijd. Nu is het aan mij om te bedenken hoe ik mijn leven ga invullen met de uitkering die ik toegekend heb gekregen.
Aan mij, ik schrijf het écht, het is aan mij. Sinds ik me ziek gemeld had twee jaar geleden, werd er steeds door anderen over mijn (financiële) zekerheden beslist. Ook al had ik werkplekken, ik werd minimaal één keer per maand getest of ik wel hard genoeg mijn best deed. Ik heb twee jaar lang alles voor me uit moeten schuiven omdat niks zeker was. Wonen, werken, vakantie vieren, een hond nemen: ik zat door alle onzekerheid in een verlam(men)de toestand.
Ik weet niet wat er nu gaat gebeuren. Ik heb een half jaar om na te denken en aan de slag te gaan met een werkzaam leven, daarna wordt zo'n uitkering weer gekort. Maar ik vind wel wat: ik heb in een jaar ontzettend veel geleerd en ik zie mezelf binnenkort wel betaald worden als communicatieadviseur.
Het belangrijkste nu is dat er meer duidelijkheid is. Dat ik kan bouwen aan een toekomst. Ik ben twee jaar lang bezig geweest met wat mijn beperkingen zijn door hersenletsel, maar op mijn werkervaringsplekken ervoer ik steeds meer dat ik nog tot zo ontzettend veel in staat ben, en dat dat me zoveel energie geeft. Ik heb er vertrouwen in dat ik mijn eigen pad kan gaan bewandelen nu. Het is herfst, een fantastisch seizoen om aan een nieuwe wandeling te beginnen.
En "o ja," er zijn een hoop mensen de afgelopen twee jaar - en daarvoor - meegelopen in deze jungle. Sommigen bleef ik zien, maar er zijn er ook veel die ik door mijn beperkte energie en alle hindernissen voortkomend uit de situatie niet zoveel gezien heb maar van wie ik altijd het gevoel heb gehad dat ze betrokken bleven, al was het maar door een appje zo nu en dan. Dat doet me heel erg goed. Ik merk dat sociale activiteiten me langzamerhand ook weer meer goed beginnen te doen, en dat komt ook door die onbaatzuchtige steun van zovelen: het geeft me bevestiging dat ik er mag zijn zoals ik ben. Bedankt.
Aan mij, ik schrijf het écht, het is aan mij. Sinds ik me ziek gemeld had twee jaar geleden, werd er steeds door anderen over mijn (financiële) zekerheden beslist. Ook al had ik werkplekken, ik werd minimaal één keer per maand getest of ik wel hard genoeg mijn best deed. Ik heb twee jaar lang alles voor me uit moeten schuiven omdat niks zeker was. Wonen, werken, vakantie vieren, een hond nemen: ik zat door alle onzekerheid in een verlam(men)de toestand.
Ik weet niet wat er nu gaat gebeuren. Ik heb een half jaar om na te denken en aan de slag te gaan met een werkzaam leven, daarna wordt zo'n uitkering weer gekort. Maar ik vind wel wat: ik heb in een jaar ontzettend veel geleerd en ik zie mezelf binnenkort wel betaald worden als communicatieadviseur.
Het belangrijkste nu is dat er meer duidelijkheid is. Dat ik kan bouwen aan een toekomst. Ik ben twee jaar lang bezig geweest met wat mijn beperkingen zijn door hersenletsel, maar op mijn werkervaringsplekken ervoer ik steeds meer dat ik nog tot zo ontzettend veel in staat ben, en dat dat me zoveel energie geeft. Ik heb er vertrouwen in dat ik mijn eigen pad kan gaan bewandelen nu. Het is herfst, een fantastisch seizoen om aan een nieuwe wandeling te beginnen.
En "o ja," er zijn een hoop mensen de afgelopen twee jaar - en daarvoor - meegelopen in deze jungle. Sommigen bleef ik zien, maar er zijn er ook veel die ik door mijn beperkte energie en alle hindernissen voortkomend uit de situatie niet zoveel gezien heb maar van wie ik altijd het gevoel heb gehad dat ze betrokken bleven, al was het maar door een appje zo nu en dan. Dat doet me heel erg goed. Ik merk dat sociale activiteiten me langzamerhand ook weer meer goed beginnen te doen, en dat komt ook door die onbaatzuchtige steun van zovelen: het geeft me bevestiging dat ik er mag zijn zoals ik ben. Bedankt.
Reacties
Een reactie posten