Er is een combinatie van twee emoji op Whatsapp die de staat van mijn hoofd visualiseert wanneer ik weer eens iets ben vergeten, iets onhandig heb aangepakt of te weinig hersenactiviteit heb om nog iets te kunnen doen: een hamer en een stel hersens.
Geregeld zou ik die hamer 's nachts hanteren. Als er een moment is dat ik 's nachts naar het toilet moet, dan kom ik daarna in de regel niet meer in slaap. Mijn hoofd kan gewoon niet twee keer in een nacht in slaap komen, lijkt het wel. Alle connecties die overdag niet gelegd konden worden, lijken elkaar 's nachts uitstekend te kunnen vinden, en tel daar nog maar een veelvoud aan zeer onnodige associaties bij op.
Lezen, muziek luisteren, ademhalingsoefeningen: ik probeer alles. Mijn hoofd blijft gewoon lekker actief. Soms eindigt het als ik een afwas ga doen of de bank ga zitten haken. Misschien denken mijn rare hersens dan dat ik er weer een dag op heb zitten?
Meestal eindigt het in heel veel huilen. Ik kan meestal niet duiden of dat komt doordat ik weer helemaal bekaf ben (en dan gaat een mens met een hersenaandoening vaak huilen, baby) of dat ik verdrietig ben van mijn spookbeelden en het feit dat ik maar niet kan slapen.
Het komt erop neer dat ik aan het eind van zo'n nachtelijk avontuur degene naast me wakker maak. Omdat het enige wat dan écht nog helpt, een stel warme armen om me heen is. Dan heel hard huilen en eindelijk, eindelijk slapen.
Ik haat het, ik haat het om haar uit haar vredige slaap te halen. Maar het is de afspraak: als het niet meer gaat, niet panikeren. Maak me maar wakker.
Dus dat is wat ik nu ga doen.
Slaap zacht.
Geregeld zou ik die hamer 's nachts hanteren. Als er een moment is dat ik 's nachts naar het toilet moet, dan kom ik daarna in de regel niet meer in slaap. Mijn hoofd kan gewoon niet twee keer in een nacht in slaap komen, lijkt het wel. Alle connecties die overdag niet gelegd konden worden, lijken elkaar 's nachts uitstekend te kunnen vinden, en tel daar nog maar een veelvoud aan zeer onnodige associaties bij op.
Lezen, muziek luisteren, ademhalingsoefeningen: ik probeer alles. Mijn hoofd blijft gewoon lekker actief. Soms eindigt het als ik een afwas ga doen of de bank ga zitten haken. Misschien denken mijn rare hersens dan dat ik er weer een dag op heb zitten?
Meestal eindigt het in heel veel huilen. Ik kan meestal niet duiden of dat komt doordat ik weer helemaal bekaf ben (en dan gaat een mens met een hersenaandoening vaak huilen, baby) of dat ik verdrietig ben van mijn spookbeelden en het feit dat ik maar niet kan slapen.
Het komt erop neer dat ik aan het eind van zo'n nachtelijk avontuur degene naast me wakker maak. Omdat het enige wat dan écht nog helpt, een stel warme armen om me heen is. Dan heel hard huilen en eindelijk, eindelijk slapen.
Ik haat het, ik haat het om haar uit haar vredige slaap te halen. Maar het is de afspraak: als het niet meer gaat, niet panikeren. Maak me maar wakker.
Dus dat is wat ik nu ga doen.
Slaap zacht.
Reacties
Een reactie posten