Ik ben dagelijks bezig met het mobiliseren van hulp: arbeidsdeskundigen, reïntegratiecoaches, casemanagers, bijeenkomsten voor "ziektewetkrijgers", ambulante hulp, en nu komt er ook nog advocatuur aan te pas.
De komende tijd wordt bepalend voor mijn toekomst wat betreft sociale zekerheid. Ik ben ziek geworden tijdens mijn studie, heb altijd zo goed en zo kwaad als het ging gewerkt, wat steeds minder ging, en nu word ik waarschijnlijk beoordeeld op mijn laatste aanstelling. De kans is dus nihil dat ik in aanmerking kom voor een uitkering, doordat ik al vóór mijn werkend leven blijvend ziek werd. Met mijn momenteel 12 tot 15 uur werken in de week functioneer ik 'te goed'.
Ik ben momenteel meer bezig met aanpakken van deze geenszins objectief te behandelen "casus" en de spanningen die daarbij komen kijken, dan met het verstandig omgaan met mijn ziekte. Want verstandig is rust nemen, dat zorgt voor balans en dus voor optimaal functioneren. Alleen ik kan nu onvoldoende rust nemen, en dus functioneer ik niet optimaal, en daardoor heb ik eigenlijk ook helemaal geen overzicht over dit enorme "project", dat toch invloed gaat hebben op mijn kwaliteit van leven. Vicieus?
Hanna Bervoets schreef een boek genaamd "Het rijk der zieken". Ik heb nog geen hoofd gehad om het te lezen, maar ik heb soms inderdaad wel eens het idee dat ik in een andere wereld leef dan de relatief in goede gezondheid verkerende mensen om mij heen. Wat ik ervoor zou geven om hier uit te komen... dat heb ik helaas niet. Energie, slaap, een gezond stel hersenen dat de stappen kan overzien.
Met hulp ben ik proactief, tot op het neurotische af. Ik wil alles goed geregeld hebben, tien stappen vooruit kijken. Maar zelfs naast die constante anticipatie op achteruitgang, blijven er dingen liggen omdat mijn hoofd het niet allemaal aankan. Administratie, huishouden, zelfs sporten (mijn grote energie- en vreugdebron) de laatste tijd. En tegenover de buitenwereld schaam ik me soms, dat ik het niet voor elkaar krijg...
Terwijl: ik bén niet slordig. De informatie die ik opneem, wordt ergens opgeslagen, alleen kan ik die vaak niet terug vinden. Ik maak een langere zoektocht op een dag dan anderen. Dat komt niet door mezelf, dat komt door die geklutste brij genaamd hersenen in mijn schedel. Waarom schaam ik me dan? Die schaamte doet zo weinig recht aan hoe hard ik eraan werk om mee te komen in het leven om me heen, en in dat leven van mijzelf. Ik doe er mezelf zo'n pijn mee...
(gelukkig is er ook nog de liefde.)
P.s. na het schrijven van deze blog opende ik een brief van het UWV, waarin ik werd opgeroepen om naar de Eerstejaarskeuring te komen. Ik ben al 2 jaar ziek gemeld en ben dus al naar die keuring geweest... Maar ik moet er dus wel zelf voor zorgen dat dit weer rechtgezet wordt.
De komende tijd wordt bepalend voor mijn toekomst wat betreft sociale zekerheid. Ik ben ziek geworden tijdens mijn studie, heb altijd zo goed en zo kwaad als het ging gewerkt, wat steeds minder ging, en nu word ik waarschijnlijk beoordeeld op mijn laatste aanstelling. De kans is dus nihil dat ik in aanmerking kom voor een uitkering, doordat ik al vóór mijn werkend leven blijvend ziek werd. Met mijn momenteel 12 tot 15 uur werken in de week functioneer ik 'te goed'.
Ik ben momenteel meer bezig met aanpakken van deze geenszins objectief te behandelen "casus" en de spanningen die daarbij komen kijken, dan met het verstandig omgaan met mijn ziekte. Want verstandig is rust nemen, dat zorgt voor balans en dus voor optimaal functioneren. Alleen ik kan nu onvoldoende rust nemen, en dus functioneer ik niet optimaal, en daardoor heb ik eigenlijk ook helemaal geen overzicht over dit enorme "project", dat toch invloed gaat hebben op mijn kwaliteit van leven. Vicieus?
Hanna Bervoets schreef een boek genaamd "Het rijk der zieken". Ik heb nog geen hoofd gehad om het te lezen, maar ik heb soms inderdaad wel eens het idee dat ik in een andere wereld leef dan de relatief in goede gezondheid verkerende mensen om mij heen. Wat ik ervoor zou geven om hier uit te komen... dat heb ik helaas niet. Energie, slaap, een gezond stel hersenen dat de stappen kan overzien.
Met hulp ben ik proactief, tot op het neurotische af. Ik wil alles goed geregeld hebben, tien stappen vooruit kijken. Maar zelfs naast die constante anticipatie op achteruitgang, blijven er dingen liggen omdat mijn hoofd het niet allemaal aankan. Administratie, huishouden, zelfs sporten (mijn grote energie- en vreugdebron) de laatste tijd. En tegenover de buitenwereld schaam ik me soms, dat ik het niet voor elkaar krijg...
Terwijl: ik bén niet slordig. De informatie die ik opneem, wordt ergens opgeslagen, alleen kan ik die vaak niet terug vinden. Ik maak een langere zoektocht op een dag dan anderen. Dat komt niet door mezelf, dat komt door die geklutste brij genaamd hersenen in mijn schedel. Waarom schaam ik me dan? Die schaamte doet zo weinig recht aan hoe hard ik eraan werk om mee te komen in het leven om me heen, en in dat leven van mijzelf. Ik doe er mezelf zo'n pijn mee...
(gelukkig is er ook nog de liefde.)
P.s. na het schrijven van deze blog opende ik een brief van het UWV, waarin ik werd opgeroepen om naar de Eerstejaarskeuring te komen. Ik ben al 2 jaar ziek gemeld en ben dus al naar die keuring geweest... Maar ik moet er dus wel zelf voor zorgen dat dit weer rechtgezet wordt.
Reacties
Een reactie posten