Ik blijf strijdvaardig, ik regel wat geregeld moet worden voor 'mijn zaak', maar daarbuiten heb ik een hoop maar even opgegeven.
Alle evenementen met grotere groepen, afspraken: sociaal ben ik even blut. Financieel ook een beetje, trouwens, dat helpt niet als je koffie wilt drinken of uit eten met iemand of cadeautjes kopen. Maar dat maakt me eigenlijk al vrij weinig meer uit.
Halve nachten wakker liggen, angstremmers, huilend wakker worden: dagelijks terugkerend kan ik het niet noemen, maar het zijn ook geen uitzonderingen meer. Uitputtend, naast de overprikkeling die mijn brein al snel heeft door het hersenletsel.
Ik ga er maar vanuit dat dit een tijdelijk iets is, een fase waarin de nervositeit het heeft overgenomen van mijn wil om een compleet leven te leven ondanks al het verrotte reïntegratie- en uitkeringswezen. Als dat de bedoeling is van zo'n systeem, dan lukt het ze aardig: ik ben murw geslagen en moe gestreden.
Ik mis mezelf een beetje. Ik mis degene die hield van biertjes drinken met haar hockeyteam, met vrienden sporten, feestjes meepakken tot sluit, degene die uren gezamenlijk kon bankhangen met thee, die initiatief nam als er iets leuks op touw gezet kon worden. Ik mis zelfs degene die ik vorig jaar besloot te zijn: dan maar niet zovéél sociaal leven, dan maar meer voldoening zoeken in mijn creativiteit. Maar met deze nervositeit lukt ontspannen niet goed genoeg.
Sociaal gezien ben ik snel op: grote groepen zijn funest, social talk, de laatste vergaderingen waren zelfs slopend... Ik houd vrienden een beetje op de hoogte van mijn reilen en zeilen via update-appjes, zodat ik niet steeds weer alles hoef te vertellen.
Moeilijk hoor, om rust te vinden. Een constante stroom van angst. Waar ik eerst overspoeld werd door afspraken - in het ziekenhuis, met de fysio, met begeleiders - vraag ik me nu af of ik niet eens iets moet gaan zoeken, om wéér te leren hoe ik rust kan vinden. Steeds, in elke fase, weer op een andere manier, denk je de sleutel te hebben gevonden, en dan volgt de volgende. Hoe doe ik dit, mezelf door deze fase heen sleuren?
This too shall pass.
Alle evenementen met grotere groepen, afspraken: sociaal ben ik even blut. Financieel ook een beetje, trouwens, dat helpt niet als je koffie wilt drinken of uit eten met iemand of cadeautjes kopen. Maar dat maakt me eigenlijk al vrij weinig meer uit.
Halve nachten wakker liggen, angstremmers, huilend wakker worden: dagelijks terugkerend kan ik het niet noemen, maar het zijn ook geen uitzonderingen meer. Uitputtend, naast de overprikkeling die mijn brein al snel heeft door het hersenletsel.
Ik ga er maar vanuit dat dit een tijdelijk iets is, een fase waarin de nervositeit het heeft overgenomen van mijn wil om een compleet leven te leven ondanks al het verrotte reïntegratie- en uitkeringswezen. Als dat de bedoeling is van zo'n systeem, dan lukt het ze aardig: ik ben murw geslagen en moe gestreden.
Ik mis mezelf een beetje. Ik mis degene die hield van biertjes drinken met haar hockeyteam, met vrienden sporten, feestjes meepakken tot sluit, degene die uren gezamenlijk kon bankhangen met thee, die initiatief nam als er iets leuks op touw gezet kon worden. Ik mis zelfs degene die ik vorig jaar besloot te zijn: dan maar niet zovéél sociaal leven, dan maar meer voldoening zoeken in mijn creativiteit. Maar met deze nervositeit lukt ontspannen niet goed genoeg.
Sociaal gezien ben ik snel op: grote groepen zijn funest, social talk, de laatste vergaderingen waren zelfs slopend... Ik houd vrienden een beetje op de hoogte van mijn reilen en zeilen via update-appjes, zodat ik niet steeds weer alles hoef te vertellen.
Moeilijk hoor, om rust te vinden. Een constante stroom van angst. Waar ik eerst overspoeld werd door afspraken - in het ziekenhuis, met de fysio, met begeleiders - vraag ik me nu af of ik niet eens iets moet gaan zoeken, om wéér te leren hoe ik rust kan vinden. Steeds, in elke fase, weer op een andere manier, denk je de sleutel te hebben gevonden, en dan volgt de volgende. Hoe doe ik dit, mezelf door deze fase heen sleuren?
This too shall pass.
Reacties
Een reactie posten