De bruiloft van mijn zusje had heel wat voeten in aarde. Zelf dacht ze dat ouders en familie helemaal niet zoveel deden voor deze dag, maar ondertussen waren we al maanden aan het overleggen en voorbereiden.
Ik bagatelliseer mijn inspanningen als ik zeg dat ik me vooral voorbereidde op mijn energielevel zo vlak mogelijk houden op die dag, maar dat was eigenlijk wel het belangrijkste.
Het hielp niet dat ik besloot toch een hoop te doen, vooraf en op de dag zelf. We ontwierpen en maakten thuis een huisnummerbordje (een project van weken, elke dag een beetje) als cadeau; ik zocht een gedicht om voor te dragen tijdens de ceremonie en vond dat niet, dus schreef het maar zelf; met mijn vader bereidde ik een verrassingsact aan het einde voor, All You Need Is Love waarbij ik in zou zetten met trompet.
Ik ontzag mezelf hierin waar ik dat vroeger moeilijker had gedaan: als het bordje niet af zou zijn, zou het later wel komen (maar het kwam af); ik leerde het muziekstukje niet uit mijn hoofd, maar schafte een muziekhoudertje voor op mijn trompet aan (maar oefende weken dagelijks); en een gedicht voordragen, ach, hoe vaak ik al wel niet gespeecht en voorgedragen had...
Het kwam allemaal goed. Maar een bruiloft waarbij je getuige bent, waarbij je als zus samen met je ouders voor- en achteraf bliksemafleider bent van de bruid, waarbij je taken toe zijn bedeeld... Het is nogal wat.
Laat staan als je NAH hebt en een dag doorkomen normaliter al lastig is zonder middagrust en veel pauze.
Eerder schreef ik al iets over een bruiloft van een vriendin. Er was toen een stretcher geregeld. Ik heb overdag kunnen slapen en dat heeft de dag gered.
Nu was de overnachting op de locatie waar we het hele weekend zouden zijn. We kregen een tweepersoonskamer. Mijn moeder maakte een bordje 'Niet storen'. De dag werd meer dan gered...
Toch was het juist extra lastig dit weekend. De dag zelf moest er zoveel geregeld worden én was het zo leuk, dat ik vaak vergat dat ik rust moest nemen. Mijn eigen familie was er, dus socializen voelde minder als een moetje dat ik maar al te graag wilde ontlopen. Alles was leuk! Alles was belangrijk! Ik wilde niks missen!
De dagen ervoor had ik het zwaar. We waren op vakantie geweest, en dat was echt heel ontspannend. Toch sliep ik slecht. Ik sliep goed in, maar werd elke nacht weer rond drie, vier uur wakker en kon dan niet meer slapen. Het verhoogde de spanning natuurlijk alleen maar, want ik wilde de bruiloftsdag met frisse moed beginnen.
Deze week ben ik gesloopt. Het is goed voor me om weer te werken, dat voel ik wel, maar dat heeft meer te maken met het feit dat ik er regelmaat aan ontleen dan dat ik me weer kan concentreren. Concentratie is ver te zoeken, energie ook. Ik vergeet steeds wat we welke dag zouden gaan doen - en dat terwijl er in weken niet zo weinig op de agenda stond. Bij de hockeytraining liep ik steeds de verkeerde kant op en kon instructies niet inprenten (gele pionnetje, rode pionnetje...). Iemand even vijf minuten bellen loopt uit tot hele verhalen van mijn kant, omdat ik het niet kort en bondig kan houden.
Ik heb een heel dun schilletje: als ik me ook maar het minste beetje moe voel, stromen de tranen uit mijn ogen. Maar niet van verdriet, want ik heb nul spijt van het afgelopen weekend. Ik ben er zo trots op dat ik er voor mijn zusje heb kunnen zijn, dat ik het weekend zo verstandig heb aangepakt (toch even liggen, ondanks een familiefoto, speech of iets anders belangrijks) en het belangrijkst is dat ik zo enorm heb genoten. Dat geeft een soort energie waar geen ergotherapeutisch verantwoord plan tegenop gewassen is.
Ik bagatelliseer mijn inspanningen als ik zeg dat ik me vooral voorbereidde op mijn energielevel zo vlak mogelijk houden op die dag, maar dat was eigenlijk wel het belangrijkste.
Het hielp niet dat ik besloot toch een hoop te doen, vooraf en op de dag zelf. We ontwierpen en maakten thuis een huisnummerbordje (een project van weken, elke dag een beetje) als cadeau; ik zocht een gedicht om voor te dragen tijdens de ceremonie en vond dat niet, dus schreef het maar zelf; met mijn vader bereidde ik een verrassingsact aan het einde voor, All You Need Is Love waarbij ik in zou zetten met trompet.
Ik ontzag mezelf hierin waar ik dat vroeger moeilijker had gedaan: als het bordje niet af zou zijn, zou het later wel komen (maar het kwam af); ik leerde het muziekstukje niet uit mijn hoofd, maar schafte een muziekhoudertje voor op mijn trompet aan (maar oefende weken dagelijks); en een gedicht voordragen, ach, hoe vaak ik al wel niet gespeecht en voorgedragen had...
Het kwam allemaal goed. Maar een bruiloft waarbij je getuige bent, waarbij je als zus samen met je ouders voor- en achteraf bliksemafleider bent van de bruid, waarbij je taken toe zijn bedeeld... Het is nogal wat.
Laat staan als je NAH hebt en een dag doorkomen normaliter al lastig is zonder middagrust en veel pauze.
Eerder schreef ik al iets over een bruiloft van een vriendin. Er was toen een stretcher geregeld. Ik heb overdag kunnen slapen en dat heeft de dag gered.
Nu was de overnachting op de locatie waar we het hele weekend zouden zijn. We kregen een tweepersoonskamer. Mijn moeder maakte een bordje 'Niet storen'. De dag werd meer dan gered...
Toch was het juist extra lastig dit weekend. De dag zelf moest er zoveel geregeld worden én was het zo leuk, dat ik vaak vergat dat ik rust moest nemen. Mijn eigen familie was er, dus socializen voelde minder als een moetje dat ik maar al te graag wilde ontlopen. Alles was leuk! Alles was belangrijk! Ik wilde niks missen!
De dagen ervoor had ik het zwaar. We waren op vakantie geweest, en dat was echt heel ontspannend. Toch sliep ik slecht. Ik sliep goed in, maar werd elke nacht weer rond drie, vier uur wakker en kon dan niet meer slapen. Het verhoogde de spanning natuurlijk alleen maar, want ik wilde de bruiloftsdag met frisse moed beginnen.
Deze week ben ik gesloopt. Het is goed voor me om weer te werken, dat voel ik wel, maar dat heeft meer te maken met het feit dat ik er regelmaat aan ontleen dan dat ik me weer kan concentreren. Concentratie is ver te zoeken, energie ook. Ik vergeet steeds wat we welke dag zouden gaan doen - en dat terwijl er in weken niet zo weinig op de agenda stond. Bij de hockeytraining liep ik steeds de verkeerde kant op en kon instructies niet inprenten (gele pionnetje, rode pionnetje...). Iemand even vijf minuten bellen loopt uit tot hele verhalen van mijn kant, omdat ik het niet kort en bondig kan houden.
Ik heb een heel dun schilletje: als ik me ook maar het minste beetje moe voel, stromen de tranen uit mijn ogen. Maar niet van verdriet, want ik heb nul spijt van het afgelopen weekend. Ik ben er zo trots op dat ik er voor mijn zusje heb kunnen zijn, dat ik het weekend zo verstandig heb aangepakt (toch even liggen, ondanks een familiefoto, speech of iets anders belangrijks) en het belangrijkst is dat ik zo enorm heb genoten. Dat geeft een soort energie waar geen ergotherapeutisch verantwoord plan tegenop gewassen is.
Reacties
Een reactie posten