Ik ben zo retetrots.
Ik ben trots dat ik volgende week werkervaring op ga doen in een functie die mijn droombaan zou zijn. Ja, ik heb een re-integratiecoach die contact heeft gezocht met de organisatie. Maar ik heb geleerd dat ik voor mezelf mag opkomen. Dat de standaard weg terug naar werk niet mijn weg is. Dat ik mezelf altijd het allerbeste mag gunnen, omdat ik voor mezelf in dit leven het allerbelangrijkst ben.
Iets meer dan een jaar geleden werd ik echt, fysiek, onomkeerbaar ziek van het werken met hersenletsel in het onderwijs. Ik kreeg paniekaanvallen als ik thuis was, kon niks meer voorbereiden en nakijken omdat ik na de lessen nog net thuis kon komen en dan in slaap viel, zo moe was ik. Mijn hart begon te bonken na 20 minuten lesgeven.
Ik stopte met lesgeven. Na drie weken thuis ging ik "prikkels opbouwen om weer te wennen" (ideetje van de bedrijfsarts, die dacht dat NAH iets is dat overgaat...) maar was na 10 minuten achterin de klas al misselijk van het licht en het geluid en de beweging... Ik gaf zelfs nog een paar lessen, kreeg briefjes van leerlingen met "wat fijn dat u weer beter bent!"
Maar het ging echt niet meer. Uiteindelijk ging ik met angst en beven voor mijn lichamelijke reactie, tot februari naar school om leerlingen te helpen met mijn schoolvak, huiswerk, thuiszaken. Werkzaamheden die in het niets vielen bij wat ik eerder had gedaan.
Toen trapte ik mezelf harder op mijn ziel dan ik dacht ooit te kunnen. Finito met het onderwijs, leer maar weer opnieuw functioneren. Start bij 0. Vraag je eigen arbeidsongeschiktheid aan, zodat je jezelf eindelijk eens confronteert met dat f"ing hersenletsel.
Dat hersenletsel waarvan je zeven jaar lang vond dat het aanstelleritis was, waar je nauwelijks iemand écht iets over vertelde, of hooguit alsof het een weekje ziekenhuis was geweest in een ver verleden.
Bij dat besluit om opnieuw te beginnen, begint ook mijn trots.
Vanaf toen durfde ik onder ogen te zien dat een mens niet alles alleen hoeft te doen. Dat ik hulp mag vragen, en soms zelfs mijn eigen eisen mag stellen aan die hulp.
Ik heb met veel inspanning (en frustraties en vermoeidheid) voor elkaar weten te krijgen dat ik kon reïntegreren via een in hersenletsel gespecialiseerd bedrijf, dat ik in hoog niveau werk mocht opbouwen, dat ik nu een werkplekje krijg dat echt bij mij past, dat ik zelf aandroeg en niet toevallig in het netwerk van mijn coach zat.
Ik krijg hulp, maar ik zorg er wel echt zelf voor dat ik er wel kom. Zo kan ik het mezelf niet verwijten als ik uiteindelijk niet kom waar ik hoop te komen. Dan is het echt dat verrotte hersenletsel.
Dat is wie ik ben: doorzetten met of zonder hersenletsel. Ik verdien het allerbeste.
(Net als jij. Nooit vergeten.)
Ik ben trots dat ik volgende week werkervaring op ga doen in een functie die mijn droombaan zou zijn. Ja, ik heb een re-integratiecoach die contact heeft gezocht met de organisatie. Maar ik heb geleerd dat ik voor mezelf mag opkomen. Dat de standaard weg terug naar werk niet mijn weg is. Dat ik mezelf altijd het allerbeste mag gunnen, omdat ik voor mezelf in dit leven het allerbelangrijkst ben.
Iets meer dan een jaar geleden werd ik echt, fysiek, onomkeerbaar ziek van het werken met hersenletsel in het onderwijs. Ik kreeg paniekaanvallen als ik thuis was, kon niks meer voorbereiden en nakijken omdat ik na de lessen nog net thuis kon komen en dan in slaap viel, zo moe was ik. Mijn hart begon te bonken na 20 minuten lesgeven.
Ik stopte met lesgeven. Na drie weken thuis ging ik "prikkels opbouwen om weer te wennen" (ideetje van de bedrijfsarts, die dacht dat NAH iets is dat overgaat...) maar was na 10 minuten achterin de klas al misselijk van het licht en het geluid en de beweging... Ik gaf zelfs nog een paar lessen, kreeg briefjes van leerlingen met "wat fijn dat u weer beter bent!"
Maar het ging echt niet meer. Uiteindelijk ging ik met angst en beven voor mijn lichamelijke reactie, tot februari naar school om leerlingen te helpen met mijn schoolvak, huiswerk, thuiszaken. Werkzaamheden die in het niets vielen bij wat ik eerder had gedaan.
Toen trapte ik mezelf harder op mijn ziel dan ik dacht ooit te kunnen. Finito met het onderwijs, leer maar weer opnieuw functioneren. Start bij 0. Vraag je eigen arbeidsongeschiktheid aan, zodat je jezelf eindelijk eens confronteert met dat f"ing hersenletsel.
Dat hersenletsel waarvan je zeven jaar lang vond dat het aanstelleritis was, waar je nauwelijks iemand écht iets over vertelde, of hooguit alsof het een weekje ziekenhuis was geweest in een ver verleden.
Bij dat besluit om opnieuw te beginnen, begint ook mijn trots.
Vanaf toen durfde ik onder ogen te zien dat een mens niet alles alleen hoeft te doen. Dat ik hulp mag vragen, en soms zelfs mijn eigen eisen mag stellen aan die hulp.
Ik heb met veel inspanning (en frustraties en vermoeidheid) voor elkaar weten te krijgen dat ik kon reïntegreren via een in hersenletsel gespecialiseerd bedrijf, dat ik in hoog niveau werk mocht opbouwen, dat ik nu een werkplekje krijg dat echt bij mij past, dat ik zelf aandroeg en niet toevallig in het netwerk van mijn coach zat.
Ik krijg hulp, maar ik zorg er wel echt zelf voor dat ik er wel kom. Zo kan ik het mezelf niet verwijten als ik uiteindelijk niet kom waar ik hoop te komen. Dan is het echt dat verrotte hersenletsel.
Dat is wie ik ben: doorzetten met of zonder hersenletsel. Ik verdien het allerbeste.
(Net als jij. Nooit vergeten.)
Reacties
Een reactie posten