Soms voel ik me intens verdrietig.
Intens verdrietig dat ik ziek ben geworden. Intens verdrietig dat ik zo hard over mijn eigen grenzen heen ben gewalst. Verdrietig en teleurgesteld dat ik deze grenzen héb. Vaak ontmoedigd bij de gedachte dat ik die grenzen pas ken als ik er overheen ben gegaan, maar dat ver ervóór al stoppen weer niet genoeg voldoening in mijn leven biedt.
Het is ook frustrerend dat dingen die in het verleden zijn gebeurd, geen schepen zijn die ik achter me kan verbranden. Financieel is het geen feestje, terwijl ik op alle fronten keihard werk en mezelf luxe ontzeg. Mensen om me heen trouwen, krijgen kinderen, kopen huizen, vieren vakantie. Ik ben blij als mijn spaargeld er niet dit jaar nog doorheen gaat, en ik wil er niet eens aan denken wat er gebeurt als mijn reïntegratiegrens ligt onder de 30 uur werk. Wat mijn toekomst dan zal zijn, mijn levensstandaard. Ik wil zo graag een hond om elke dag mee te wandelen.
Ik ben soms zo intens verdrietig dat dit me overkomen is, dat ik niet meer kan dan dit, dat alles constant verandert terwijl mijn hoofd dat juist niet trekt, en dat er op veel vlakken (nog) geen enkele vaste grond is.
Ik houd me vast aan hoop en aan een soort vertrouwen dat er iets is wat me op de been houdt; ik bid, ik wandel, ik slaap. Ik houd me vast aan dat ik de liefde van mijn leven elke dag om me heen heb, dat ik mijn ouders, zusje, familie en goede vrienden om me heen heb en de sterkste wil van de wereld om door te gaan.
Intens verdrietig dat ik ziek ben geworden. Intens verdrietig dat ik zo hard over mijn eigen grenzen heen ben gewalst. Verdrietig en teleurgesteld dat ik deze grenzen héb. Vaak ontmoedigd bij de gedachte dat ik die grenzen pas ken als ik er overheen ben gegaan, maar dat ver ervóór al stoppen weer niet genoeg voldoening in mijn leven biedt.
Het is ook frustrerend dat dingen die in het verleden zijn gebeurd, geen schepen zijn die ik achter me kan verbranden. Financieel is het geen feestje, terwijl ik op alle fronten keihard werk en mezelf luxe ontzeg. Mensen om me heen trouwen, krijgen kinderen, kopen huizen, vieren vakantie. Ik ben blij als mijn spaargeld er niet dit jaar nog doorheen gaat, en ik wil er niet eens aan denken wat er gebeurt als mijn reïntegratiegrens ligt onder de 30 uur werk. Wat mijn toekomst dan zal zijn, mijn levensstandaard. Ik wil zo graag een hond om elke dag mee te wandelen.
Ik ben soms zo intens verdrietig dat dit me overkomen is, dat ik niet meer kan dan dit, dat alles constant verandert terwijl mijn hoofd dat juist niet trekt, en dat er op veel vlakken (nog) geen enkele vaste grond is.
Ik houd me vast aan hoop en aan een soort vertrouwen dat er iets is wat me op de been houdt; ik bid, ik wandel, ik slaap. Ik houd me vast aan dat ik de liefde van mijn leven elke dag om me heen heb, dat ik mijn ouders, zusje, familie en goede vrienden om me heen heb en de sterkste wil van de wereld om door te gaan.
Reacties
Een reactie posten